In memoriam...de fietsendrager van ons vader!

Sorry papie...die mooie fietsendrager van jouw ligt ergens op de metaalhoop van ne supervriendelijke garagist in Montenegro. Hoe dat komt? Wel..alweer een verhaal te vertellen!

Met krakende bladveren reden we vrolijk (maar rustig) Montenegro binnen in de hoop ne goedkope garagist te vinden. En ja hoor..in de hoofdstad Podgorica (2 man en ne paardekop groot) vonden we een garagist van giga vrachtwagens die nog wel wat had liggen voor ons. De bladveren verzwaard tot 6 ton (hoe Jordi hiermee door de keuring zal kunnen later is zijn probleem, maar goed...) en wij konden weer een stukje voorts. Dit nadat we zowel door moeder als door dochter vriendelijk ontvangen waren. Moeder propte ons s morgens lekker vol vers gebakken brood en een ontbijt dat ik nog nooit als ontbijt had bekeken. Gekookte aardappelen met gehakt...en nog geen klein beetje ook! Jordi at vrolijk alles op, terwijl ik nogal moest stoempen om nog iets na mijn dagelijks gezonde ontbijt binnen te krijgen. Twas o lief bedoeld, dus ja, wat kan je zeggen? S avonds gingen we op onze beurt koken bij 21 jarige dochter en haar kersverse man in hun kersverse huisje. Zwanger en alles...ze kon alleen nog geen eten klaarmaken en keek dus geinteresseerd toe op Jordi s kookkunsten. Lekker vonden ze het spijtig genoeg niet echt..mensen zijn hier nogal gewoontebeesten zeg maar en Jordi s keuken is niet echt gewoon natuurlijk! Ik heb in elk geval zoals altijd weer heerlijk gegeten.

De volgende dag reden we (niet meer al te rustig, want Jordi kon nu heerlijk scheuren door de bochten) door richting grens met Albanie, toen...plots de achterbak met velookes en alles van de wagen loskwam. Het kraken was dan wel over, maar de bak kon de bochten nog niet aan! En dus...reden we 100 meter verder alweer de garage binnen. Ja mannen, platno federn(kapotte veren) kenden we ondertussen al, maar hoe moesten we dit nu weer gaan uitleggen? Meneer de garagist wist gelukkig van aanpakken, kroop onder de auto met zo een mega lasmachine en loste het grootste probleem, de losse bak , op. Maar wat met onze fietskes? Wegsmijten was zijn oplossing..de arm met het gewicht was te zwaar en zou voor problemen blijven zorgen. Toen keek hij in mijn beteuterde blik en kreeg medelijden. (Wat is die blik toch handig soms!) Bovendien vond hij mee sleutelende Jordi een toffe gast en dus stelde hij voor 2 dagen later, op zijn vrije dag, langs te komen en samen te zoeken naar een oplossing. Gratis en voor niets! Zo gezegd, zo gedaan..en dus hebben we onze fietsen nu nog steeds, maar de fietsendrager niet meer. Sorry paps! Hij was trouwens toch al wat verneukt doordat Jordi ermee tegen een mega steen was gereden ergens in Kroatie. Oeps, sorry dus papie..dat is ongeveer het ergste wat ik tot nu toe heb uitgespookt. Valt toch nog mee dacht ik zo. ;)