Terug naar thuisland? Alé, bekanst!

Eerlijk gezegd voelde het als een thuiskomen om weer de grens naar het mooie, warme en gastvrije Turkije over te steken. Het land van 20 glazen thee per dag en honden met elk minstens 20 teken. k voel me hier ondertussen echt echt op mijn gemak. Geen zorgen mams en paps..ik kom nog wel (eens) naar huis! :)

Ali en ik richting de grote stad..Constantinopel..stanbul! De stad van 1001 nachten, van magie en rovers, van schurken en schoon Turken! (hihi da rijmt!)

stanbul...
Voor het eerst dragen we bij aan het toerisme en nemen we logement in een jeugdherberg putteke oude stad-sultan achmed. Vanaf het terras kunnen we nargile (waterpijp) roken met de blue mosque en de Aya Sofya op de achtergrond. Onze slaapkamer delen we met 2 Spaanse gasten waarmee Ali -zelf ook Spanjaard- zijn hartje kan ophalen. k merk dat het hem goed doet om weer eens te kunnen duiken in zijn eigen cultuur. Hij is tenslotte zelf al een dikke 10 maanden van huis weg. Een mens mist zijn thuis tenslotte altijd in zekere zin.. Ook gewoon gezelschap van andere mannen deed deugd, denk ik. Altijd zo een griet in de buurt.. ocharme toch.

stanbul..
Meestal slenter ik op mijn eentje door de straten. k bezoek de grand bazar..knap hoe een overdekte markt zo groot kan zijn, maar nu niet het schoonste van stanbul. k loop moskeeen (enkele pareltjes) binnen en buiten zonder schoenen en met hoofddoek als een echte muslima. k drink thee op elke hoek van de straat. k koop nieuwe minder warme kledij en geef men oude kledij weg als geschenken aan mensen die me hun gastvrijheid laten voelen. k eet kebap en durum voor een schandalig hoge prijs van 5 TL oftewel 2,5 euro. k duik in het lawaai van achterbuurten, breng men vuile kleren naar de plaatselijke waserette. k slenter over de met vissers bezaaide brug die de twee delen van stanbul met elkaar verbindt. k kijk, ik zie en ik neem dingen in me op. k snoep van alles rondom. Een stad zo oud, met oude gebruiken en tradities..maar zo modern..met electrische uurroosters van gebeden op de moskee, met een metro en tramsysteem waarvan we int stad nog wat kunnen leren.

stanbul..
Met Ali bezoek in de blauwe moskee en verdrink bijna tussen de Japanners en hun fototoestellen. Op het nippertje ontdekken we een klein plaatje met opschrift 'for more information about slam..feel free to come in' Hierop volgt een tweetal uur durend gesprek over Koran, Mohammed, vrouwenrechten en godsdienstvrijheid. We luisteren, kunnen vragen stellen en commentaar geven. We gaan niet met alles akkoord, maar de warmte van deze man en plek blijft aan ons kleven. Buiten gekomen volgt een nieuw gesprek van ongeveer even lang over wat er zich binnen afspeelden. Er wordt verder onder ons getweeen gefilosofeerd over wat een godsdienst doet met een mens en maatschappij, over het concept God en het dreigement/belofte van hel en hemel. Niet de geschikte plek om alle vragen en eventuele conclusies uit de doeken te doen. Dit doet er ook niet toe. Elk gesprek met ieder ander zou anders verlopen. Alleszins is het zo bijzonder dat we dit gesprek samen hadden. Elke mens moet een plek vinden in zijn leven om over deze dingen na te denken. Net om deze gesprekken ben ik blij dat ik met Ali rondtrek (hoe moeilijk hij vaak ook doet::). Zijn ideeen gooien heel vaak een ander licht op de dingen. Goed. k ben blij dat ik hem ben tegengekomen ergens in Oost-Europa. Gesprekken worden vast en zeker verder gezet als ik terug thuis ben. Be prepaired..
Verder wandelen we met zijn twee zoals om de 2 stappen voorbij een tapijtenwinkel waneer ik doorheen de etalage een speelse hond zie rondhuppelen. Zonder nadenken stap ik de winkel binnen, aai de hond en kijk vervolgens in de Turkse ogen van Hoessein. Geen paniek.. Zo schoon waren ze nu ook weer niet dat ik er aan zou blijven plakken hoor! Maar vriendelijk..De winkel was niet zomaar eender welke boechtwinkel. Handgewoven tapijten uit wol en zijde, alle formaten, alle texturen, patronen uit geheel Turkije, oneindig veel kleuren en exemplaren, ... Hoessein heeft al snel door dat we niets zullen kopen met ons rugzakske door het land. Hij neemt ons mee naar zijn magische grot.. We dalen af in de kelder waar alle wanden bedekt zijn met de knapste stoffen, de vloeren met de zachtste kussens. Alé ja...ge ziet het een beetje voor u! Hoessein is letterlijk geboren tussen de tapijten met zijn grootvader als één van de 3 belangrijkste verzamelaars uit het verleden. Hij heeft de liefde voor deze juwelen van hem overgeerfd en legt voor ons met de grootste overgave de wereld van de tapijt open. Als kroon op het werk toont hij ons uiteindelijk zijn dierbaarste kind..een verweerd stuk uit midden Turkije van 500 jaar oud. Stilte..Uiteraard gingen we s avonds laat niet als experten naar buiten, maar wel met het besef van wat een stuk stof kan inhouden. Jarenlange arbeid, uren en uren van concentratie en inspanning, een bron van inspiratie..

stanbul..
De plek waar ik bijna mijn reispartner aan de deur (alé ja..) zette. Twas genoeg geweest. Genoeg! Het heeft weinig zin om int lang en int breed verwijten te gaan lopen maken aan zijn adres. Blijkbaar klikte het gewoon niet tussen onze 2 persoonlijkheden. Heel kort om een idee te geven..reizen met iemand die je niet goed kent is niet simpel. De bom ontplofte na een lange tijd van op mijn tenen lopen en proberen de gulden middenweg te behouden. Ali gaf me op lange duur het gevoel dat ik niets goeds meer kon doen. k voelde me alleen maar ongelukkig en niet op men gemak in zijn gezelschap. Niet goed dus. Tijd voor een beslissing. Een of ander voorvalletje deed de druppel overlopen. k ging naar de hostel terug in de overtuiging dat het zowel voor hem als voor mij genoeg was geweest. (Na eerste choque huilend bij onze tapijtenvriend te hebben verwerkt..alleen in stanbul..waar moet een meisje anders terecht dan bij een tapijtenverkoper?)
S Morgens echter kwam er bij het ontbijt een soort van verontschuldiging. Het kwam erop neer dat we domme dingen zeggen als we boos zijn, dat we toch ook heel goede momenten hebben samen (gesprekken, muziek, ..) en ja.. Kunnen we het toch niet nog eens proberen?
k bracht de dag alleen door. Nadenkend en alle mogelijkheden overwegend..ik denk dat ik wel goed heb gedaan verder te gaan met hem. Een uitgestoken hand weiger je toch niet? Als de dingen weer zo zouden lopen, zal de beslissing echter sneller vallen denk ik. Dat is duidelijk gemaakt. Er wordt niet meer over me heen gelopen..aiaiai..een kwaai Fanny! Theeft toch gewerkt in elk geval. De sfeer is veel meer ontspannen en er groeit naast onze gesprekken en muziek ook een echte vriendschap en appreciatie, denk ik. Boeiend om met mensen om te gaan met wie het op het eerste gezicht niet super klikt. Je leert je grenzen verleggen. We doen ons best!

Foto s volgen snel!