Griekseflikkenland

Ok..there we go!

Constelatie alom..Zit da grietje dan ni meer in Turkije?! Jawel hoor..ondertussen terug wel. k ben alleen zo lang niet meer toegekomen aan reisverhalen neerpennen dat ik wat achterloop. k ben echter vandaag afgedaald van mijne grote steen. Excuses aan al de ongeduldigen. Nichtje.. Hier een beetje ontspannend leesvoer tussen al dat studeren door. k denk aan je hoor en ik warm Turkije ondertussen al op voor je komst! Maar dus..ik ben inderdaad even langs Griekenland gepasseerd om allereerst de buren eens ne goeiendag te zeggen en tegelijk mijn visum voor Turkije (dat MAAR 3 maanden geldig is) te verversen. Hoe is dit plekske op de landkaart me bevallen? Wel...

Aan het vasteland denk ik liever niet meer terug.. Laat ik beginnen bij het begin. Voor de ongelovigen onder jullie..ik verzin niets. Voor de ongeduldigen onder jullie..dit wordt een lang historie!
Samen met Ali steek ik de grens over zoals steeds gebruik makend van vriendelijke autostoppers. (k hoor al verscheidene paniekaanvallen uit de verte 'ge past toch wel op e met al die gevaarlijke Turken?! Svs ontvoeren ze u nog en snijden ze u in 10 000 stukskes voor tussen hunne kebap!' Paniek ongegrond..alhoewel..twas veiliger geweest als ik een varken was geweest ipv een kieke.) Op de grenspost zoals gebruikelijk rugzak leegmaken. (gelukkig niet zo groot als Jordi's bus) Minder aangenaam was de ondervraging van de lieve man die ons vervoer aanbood. 'Toch geen geld geboden, drugs vervoerd,..blablabla'
Aangekomen in het Griekse Alexandroupolis, een redelijk ingeslapen stadje met hyperactieve rechterarmen van de wet, lijkt het of we verzeild raken in een allergaartje van mafia, vluchtelingen en het ergste gespuis. Alleszins..daar lijken de flikken naar op zoek te zijn. Uit gebrek aan interessanter richtten ze zich dan maar op ons, twee gevaarlijke toeristen.
Rustig genietend van een laatavondzonnetje onder de olijfbomen in de tuin van een orthodox kerkje komt één of andere snotneus om onze paspoorten vragen. 'Omwille van de politie'. Aangezien ik liever niet iedereen die afgrijselijke foto in dat document laat bewonderen, wimpel ik em schonekes af. De 3 undercover flikken die een half uur later volgen, krijgen we echter niet zo gemakkelijk afgeschud..Hup hup..met rugzakken, gitaar en den hele nannekesnest een overvollen auto in op naar den bureau. Tegen de muur gaan staan, hond laten snuffelen,... Mijn hart ondertussen tegen 100 in d uur. Niet dat ik iets te verbergen had natuurlijk, maar al dat **** werkt me zo op men seskes (zoals ons moeder zou zeggen).
Na onze 'vrijlating' wandelen we over het plein en trakteren we onszelf op ne grote pot ijscreme om ons verhit gemoed wat te kalmeren. Met zijn tweeen zitten we dus even later op een bankske als klein mannen te smullen als plots, uit het niets, ja hoor...twee flikken opdagen. 'Pasports please!' Wanneer ze mij wanhopig de handen voor de ogen zien slaan en Ali begint te stotteren dat we net van de flikken komen, druipen ze gelukkig snel af.
Om een eind te maken aan deze oh zo heerlijk avontuurlijke dag, leggen we ons bij het eerste donker maar snel te slapen onder een paar bomen in de haven. De ferryboot naar het Griekse paradijslijke hippie-eiland (daar was ik ondertussen al niet meer zo zeker van..) zou de volgende morgen vertrekken. Onze nachtrust wordt tenslotte -deze lieve schatten konden ons toch niet laten gaan zonder een laatste afscheid- nog één keer brutaal met een zaklamp en de bekende woorden 'pasports please' verstoord. Maar goed..uiteindelijk komt de ochtend en kunnen we vertrekken uit dit oord der gezochte criminelen.

En zo varen we rustig, opnieuw met gladde euro's in de hand, op het eiland toe wat ooit blijkbaar het laatste toevluchtoord moet zijn geweest van opgejaagde hippie's. Om in de mood te komen leren we aan boord van de ferryboot twee jonge mensen kennen die later gedurende een dikke week ons hecht gezelschap vormen en wel degelijk behoren tot het bijna uitgestorven ras 'hippie-sapiens'. Guy en Hila vormen een koppeltje uit srael met één GROOT gouden hart. Het is werkelijk ongelooflijk hoeveel liefde, vriendschap en geluk deze twee mensen uitstralen. Samen met hen vinden we een verlaten plekje (op het toch al bijna verlaten eiland) midden in één of ander feeenbos. Overal groen rondom, holle bomen met dikke ronde paddestoelen, klaterende rivier die 20 meter verder uitmondt in de zee. S nachts een sterrenhemel die wel rondom het eiland lijkt te cirkelen alsof we ons op het middelpunt van de wereld bevinden. We maken muziek, sprokkelen hout, leren haken en maken mutsen. Naast onze tenten bouwen we een grote vuurplaats waarop we elke morgen onze eigen verse chiapati's maken (plat rond brood) en alles koken wat we eens in de paar dagen in een klein winkeltje verderop inslaan. Vers water halen we gewoon uit de rivier naast ons bed en verder kunnen we er ons ook gewoon in wassen. Wat heeft ne mens nog meer nodig in zijn leven? 'Een warm bad is toch wel gezelliger als zo een koude rivier é meiske!'

Awel..daarvoor zorgt onze nieuwe vriend Dimitris die op een dag plotseling voorbij komt gescheurd met zijn brik-a-brak-ding-alias-auto. Hij brengt ons naar een hotspring even verder op. Heet water, alleen kaarslicht in de avond, ... jajaja menskes...tis hier zo slecht allemaal nog niet!

Via Dimitris komen we in contact met wat plaatselijk volk dat ons uitnodigd in hun huiseke 'voor een pintje' k had beter kunnen weten op dit eiland..Als we binnenkomen worden we trots voorgesteld aan een schoon plantje op het terras. Even later doet de eerste joint de ronde. k heb even getwijfeld of dit evenement wel een plekske verdient op de blog..maar goed..dit was een zeer intense ervaring en maakt even zeer deel uit van wat ik hier allemaal beleef. Dus goed..in het kort: k, bij wie het jaren geleden was dat ik nog eens had gesmoord, dacht dat het het wel waard was daar en op dat moment dit alles nog eens een kans te geven. Tis te zeggen..ne mens moet toch weten waarover em spreekt als em iets zegt over het onderwerp. En dus..geen enkel probleem tot plots alles begint te verglijden en alle normale grenzen van doen en denken vervagen. Niet bepaald een aangename ervaring. k ben Ali voor eeuwig dankbaar dat hij braaf bij me bleef, men polleke vasthield en zei dat het allemaal wel goed zou komen. En ja hoor.. het kwam wel goed. Maar om nu te zeggen dat ik rap nog eens zo stoned als een huis wil geraken..neeje, merci.

Onze maat Dimitris gaf ons trouwens ook onderdak in zijn kleine kamertje terwijl één nacht onze tent bijna verzoop in een regenbui. dra (zo heet Ali's tent) is ons zeer dierbaar, maar durft nogal eens te lekken als God daarboven een piske doet. Meestal is zo een hemelse kleine boodschap wel te voorzien en kunnen we altijd wel op tijd iets fixen. Het overkwam ons nog maar één keer dat Ali en ik gedurende 2 lange uren opeengepropt (want dra is nogal aan de -zeer- kleine kant) zaten, trachtend de kletsnatte zijwanden niet te raken en de om de 3 minuten zich langzaam vormende plassen op te dwijlen. De sfeer was niet optimaal te noemen. Een ervaring van wat 'persoonlijke cirkel' betekent. Ach ja.. het was goed Hila en Guy en hun stralende vredesboodschap rondom ons te hebben, want als ik eerlijk ben, botert het niet altijd even gigantisch goed met mijn reispartner. We hebben blijkbaar allebei nogal lange tenen en zoals ik langzaam aan besef..Ali is ne mens die -als em et in zen staar krij- nogal graag overal problemen van maakt. Maar goed. Samotraki sluimert voor eeuwig in mijn herinnering als een ontsnappingsoord, een verdwijnen van de materiele wereld. Een aanrader!