Beslissing is gevallen..toch maar kluizenaar!

Samen gingen we dus verder op weg. Het 'echte' Turkije in. Oftewel..het ietswat meer oostelijke en dus exotische Turkije. De westkust en istanbul liggen echt wel een heel stuk dichter bij wat wij Europees noemen als waar ik nu ben. ik spreek dan vooral uit mijn ervaring als vrouw. Om een klein voorbeeld te geven.. hier in het internetcafe is er een kamer voor vrouwen en één voor mannen. Veel meer vrouwen dragen een hoofddoek en ook armen en benen zijn meer privé. Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat ik me als vrouw hier niet gerespecteerd voel. Ergens integendeel.. een vrouw wordt hier geapprecieerd om andere dingen dan haar schoonheid. Binnenshuis is er een duidelijke en wat wij een nogal 'traditionele' taakverdeling noemen. Mannen werken veel en zijn vaak buiten. Hoewel vrouwen ook wel buitenshuis werken, zijn er meer huisvrouwen. Huishouden en kinderen zijn hun afdeling. De verschillende takken van de familie wonen vaak vlakbij of in hetzelfde huis en ook buren en vrienden komen om de haverklap op bezoek. Traditioneel, maar absoluut iets voor te zeggen! Gezelschap,gastvrijheid en respect zijn hier erg belangrijke begrippen.

De zee ruilen we om voor uitgestrekte en droge landschappen. Bergen, heuvels en waar je maar kijkt rotsen. Het echte nomadische leven speelt zich hier nog steeds af. Mensen wonen s zomers in tenten en hoeden de kuddes. Vrouwen weven tapijten als bruidschat, kleuren hun handpalmen met henna en kletsen bij hun zoveelste tas çay (thee). Ze koken pikkant eten op grote vuren, geven hun klein mannen op tijd en stond nen draai rond hun oren luidkeels scheldend en eten vervolgens in kring met de gehele familie hun brouwsels uit metalen schalen. En ik wandel zo af en toe eens voorbij en eet mee.. Afiyet olsun (smakelijk), mesaafir (gast), hogeldiniz (welkom). De taal begin ik meer en meer te beheersen. Al vormt de grote van Turkije wel een probleem..ik merk dat de dialecten verschuiven. Maar goed..met goede wil van beide kanten, mijn notebookje in de hand en veel geduld krijg ik me overal wel uitgekletst.

Aksehir..klein stadje waar ooit de beroemde filosoof Nazerdin Hodja leefde (weet je nog tonton dat je me ooit zijn boek cadeau gaf?). Hij zit hier in al zijn humor nog steeds omgekeerd op zijn paard. We slapen in de groententuin van een familie die ons zoals gewoonlijk hartelijk ontvangt. De dochter vindt in mij een bondgenoot en klampt me vast gedurende ons verblijf daar. Ook de moeder loopt steeds luid kakelend achter me aan. De kinderen moeten met veel fermheid uit de tuin verbannen worden anders plunderen ze onze tent en ons geduld met hun goedbedoelde nieuwsgierigheid... Lijkt het alsof ik me niet helemaal goed voel..Wel, het is inderdaad niet altijd gemakkelijk..

Hoe meer je uit het toeristische gedeelte weg trekt, hoe moeilijker het wordt om de mensen te laten begrijpen dat je als westerling af en toe rust en privacy nodig hebt. De mensen hier zijn zeer open en brengen zelf amper tijd alleen door. Als er bovendien een toerist voorbij komt in hun leventje, dan verander je zelf van kijker in bekekene. Gelukkig leer je hier vanzelf wel mee omgaan. ik leer mezelf hoe ik hen duidelijk kan maken wat ik nodig heb als gast en wat mijn grenzen zijn. Als je jezelf en de anderen respecteert, moet je dit doen. Als je zelf niet gelukkig bent, kan je dit ook niet uitstralen naar anderen toe. En dat is geloof ik het belangrijkste voor hen. Anderzijds leer je jezelf ook wel aan te passen. ik laat mezelf veel gemakkelijker leiden dan ik vroeger gedaan zou hebben. ik kom waar de mensen me brengen, loop niet zo vaak rond met men guidebook en laat me maar door alles overspoelen. Af en toe trek ik mezelf gewoon terug. Genoeg is genoeg. Anders explodeert men kop zowat na een dagje of 2. Kwestie van een goede balans te vinden.

De hamam...turks badhuis..ik geloof niet dat ik hier al iets over verteld heb. in de grote steden aan de kust is dit een belangrijke toeristische attractie en betalen die gekken al snel 50 euro voor wat water en een paar masserende handen. Mij niet gezien..
Buiten de grote steden echter heeft dit instituut zijn origenele functie behouden. Mensen hebben in hun eenvoudige huizen vaak amper iets wat een douche of bad te noemen valt. Geregeld trekken ze dus, ook weer een sociale gebeurtenis onder mensen van hetzelfde geslacht, naar de hamam voor een luttele 2,5 euro en wassen ze zich van kop tot teen. Ook voor mij vormt de hamam een nuttige verfrissing aangezien in idra, onze tent, nog geen douche geinstaleerd is.
Mannen en vrouwen uiteraard gescheiden. Grote zalen compleet uit steen. Tegen de wanden wasbekkens met plastic bekers om water mee te scheppen. Hitte geproduceerd door stomende ondergrondse leidingen. Weergalmende getater, gesplets en gelach. Vrouwen die elkanders haren wassen en rug schrobben met een katoenen doek waardoor al het vuil uit je porieen verdwijnt. Mij nemen ze maar al te graag ook eens onder handen. Een naakte arbeidster die je 'masseert' oftewel van hot naar her sleurt op de grote marmeren steen in het midden van de zaal. Heerlijk. Verdovend. Je komt als een vers kindeke weer buiten.

Het wereldberoemde (en dus toeristische) Capadocia. ik laat de foto's voor zich spreken. We slapen in een vallei als op de plaatjes, worden wakker met vogeltjes rondom,...heaven on earth. Onbeschrijfelijk hoe knap de ondergondse steden, uit de rots gekapte huizen en kloosters (ja, ooit waren hier grootse en belangrijke christengemeenschappen!), feeerieke valeien met rotsformaties in allerlei varierende kleuren en vormen hier zijn. (ik ben niet de enige die hierin af en toe een penis herkent..) Ook alweer een aanrader. ik val in herhaling.
De combinatie van de gitaar en Ali zorgt ook hier alweer voor vuurwerk in één van de plaatselijke bars. Hij speelt en ik zing en beiden krijgen we alweer meer op ons bord dan we op kunnen. Het is fijn om langere tijd op één plek te blijven. Na openingsuren voor toeristen blijven we hangen met de tapijtverkopers, gidsen en plaatselijke sasspelers(soortement van turkse gitaar).
Midden op het 'drukste' kruispunt (tussen de toeristenbussen en kramikkege auto's door) speel ik met 2 gebroeders een hele namiddag frisbee. Een kunst. Slechts één achterlicht en 5 zonnebrillen sneuvelen. En nee..ik zit er voor niets tussen!
De raki vloeit niet zo rijkelijk meer in dit conservatieve deel van Turkije, maar de vriendschap des te meer!
Ali wordt hier 32. Onze vriend van de bar zorgt voor een gigantische taart, ik voor het onvermijdelijke cadeau.. mijn gitaar is nu zijn gitaar. ik kan het niet over mijn hart krijgen hen te scheiden bij mijn vertrek. Tussen hen bloeit iets schoons..wie ben ik om dat te breken? :) Ali was dolgelukkig. ik wens hen beiden een schone toekomst en vele vele kinderliedjes.

Lieve lieve Ali..ondanks onze groeiende vriendschap voelde ik me toch nog steeds vaak niet op mijn gemak. Alles zo gecompliceerd! Goed en niet goed. Wikken en wegen. Zoeken en wringen. De tijd niet rijp? Niet het beste moment? Ach..ik weet het niet. n eer en geweten nam ik de beslissing dat na een 10tal dagen onze wegen zouden scheiden. Jordi, die ondertussen een reizend circus begonnen is met een heel aantal mensen doorheen Turkije, leek me erg aanlokkelijk. Wie wil niet eens deel uitmaken van een circus?! Schitterend toch?! Bovendien mis ik men maatke ook wel en herinner ik me heel goed hoe goed ik me voelde bij hem. Bij hem was ik altijd gewoon thuis. Bij hem was alles eenvoudig. Het leek me dus beter dat Ali's en mijn weg stilaan zouden scheiden. Niet in ruzie. Maar gewoon..tijd om verder te gaan. Toen Ali hiervan hoorde was hij nogal op zijn tenen getrapt. Hij dacht dat ik hem niet apprecieerde, respecteerde..alé, omt kort te houden: weer een hoop gedoe. k heb hem er gelukkig van kunnen weerhouden meteen de eerste bus op te stappen en t af te bollen. We brachten nog een laatste dag samen door..kletsend, de gemoederen bedarend, ... Het is goed geweest met hem. k herinner me hem nu als een goed mens, maar manneke manneke zo gecompliceerd. Na ons afscheid kreeg ik al snel een mail waarin hij me puntje bij paaltje zowat zijn liefde verklaarde. k voelde me nogal van men stuk gebracht. k versta precies echt niet zoveel van deze jongen. Tzal wel aan mij liggen. Och..als t ooit wat moet worden, zal het wel wat worden. Kga der nu in elk geval menne kop ni veur laten hange. (zoals ons oma zou zeggen!)

En dus uiteindelijk werkelijk op men eentje verder..al 4 dagen ondertussen en ik zit nog steeds goed en wel recht op menne stoel. En nee..bewust nam ik de beslissing me niet meteen te gaan verschuilen in een hotel. ik vind het nogal stom om na 4 maanden buiten en bij de mensen thuis te slapen, nu ineens weg te gaan kruipen in afwachting van men reunie met Jordi. ik laat men gezond verstand spreken, bedek al wat schoon is aan mezelf (jaja, hoofddoek en al!), zeg duidelijk wat ik wil en niet wil en durf een aanbod af te slaan als ik er geen zin in heb. Praatjes als 'je mag men gastvrijheid niet afslaan of ik ben beledigd' pakken niet. ik houd men afstand, maar ben nog steeds niet te bedonderd om aan te kloppen bij de mensen en om om hun gastvrijheid te vragen wanneer ik een plek voor de nacht nodig heb. Zo kom je tenminste ergens... Mijn theorie is trouwens zo slecht nog niet, denk ik.. Als je zelf aanklopt, wat is dan de kans dat de mensen iets slechts met je zouden aanvangen? Ach, ik let wel op. Het voordeel is dat de mensen hier met zijn allen samen leven. Een toerist kan je niet verbergen en ook tijd alleen met een man ofzo is hier echt not done. Zo sliep ik bv 2 nachten geleden in een grothuis op tapijten en kussens letterlijk tussen anane (oma) en twee klein petotters in. Papa sliep braafkes snurkend op de zetel. De hele leefruimte bestond immers maar uit één 'kamer' (grot). Handwas met water uit de berg, naar toilet op de put, groenten uit de tuin, thee bij de buren,... ik vraag niet meer. Ge kunt me zo gemakkelijk gelukkig maken..een kind van 23 jaar. Amen. :)