Laatste melding..kkom jullie weer live pesten!!!

Tis weer een hele tijd geleden en ik wou in schoonheid eindigen met toch nog een laatste verhaaltje voor het slapen gaan. En dus.. ik weet niet meer goed waar ik was gebleven..

Had ik jullie al verteld dat ik tot mijn schande uiteindelijk toch 2 nachten ben gevlucht in een hotelletje? Hoe meer ik het oosten van Turkije in trok, hoe meer de mannen letterlijk als vliegen achter me aan zwermden. Zonder zwans..eerste autoraamke open, 2 minuten later naast me, dertig seconden later uit een of andere winkel. Ik kreeg geen adem meer. Geen tijd om rustig op mijn gemakje rond te kijken, maar full-time job de venten op een afstand houden. Niet voor men schoon ogen of ronde billen, maar voor het feit dat ik helemaal alleen rond durfde te huppelen daar. En dus ja..ik verborg me 2 dagen in een aircondioned room met televisie en bracht men tijd vooral door met het trachten te volgen van Duitstalige films. Constant lerende he.

En dus viel ik na een busreis van een dikke 20 uur waarin ik me in allerlei bochten wrong om toch maar een oog dicht te doen weer in jordi s armen. Tis te zeggen...het was allemaal wel weer wennen tussen ons tweeen. Opnieuw zo een brutus in mijn buurt en voor hem weer zo een grietje dat constant alles wil opruimen... :) Maar nu, na een goeie 2 weken weten we weer wat we aan elkaar hebben en dat we elkaar eigenlijk stiekem toch wel heel erg apprecieren. Wie weet komen daar ooit nog wel eens kleine vuuretende opruimbruutusjes van.. Wie weet, wie weet...

In het afschuwelijke Marmaris bleven we gelukkig niet lang. We trokken samen naar een romantisch plekske aan een schone waterval en mooi bos, waar ik spontaan ff onze paar dagen alleen samen ziek werd. Gezellig. Maar misschien het beste bewijs dat ik me wel thuis voel bij Jordi en de bus..typisch toch om ziek te worden als je thuis komt? Mama en papa..hou jullie dus maar gereed he om mij met een emmerke en een vod te verwelkomen. :) Tot zover Turkije..Korte samenvatting..Twas goed geweest en nu weer tijd voor wat anders. Op naar Griekenland! De wereld is zo groot..

Samen met hond en bus sprongen we op de boot richting Rodos. Een tweede Grieks eiland na Samotraki. Hier ontmoetten we het eerste deel van ons reizend gezelschap. Nadia kende ik al..mijn allerbeste vriendin Nadia..en toen nog David. De magere Spaanse spriet van nog geen 20 jaar die er zijn hand niet voor omdraait om met 3 kegels in alle richting te jongleren, harmonica en cachon speelt, met klein mannen in de nek unicicled (letterlijk vertaald..eenwielert) en ten slotte als licht gewicht op ieders schouders, benen of nek klimt die hem maar wil houden. Uiteraard met de nodige jongleertruuks in combinatie. David ligt nu ff in de prak na een kleine val in volle actie. Risico s vant vak. T volgende plan is om een "grand finale" in elkaar te steken met zijn drieen op elkanders schouders. Twee hoog is voor mij voorlopig al hoog genoeg.

In Rodos bleven we niet zo lang..een nodige tussenstop voor, jawel katrientje en co.. Kreta. Daar ben ik nu dus. Een plek voor "dikke doekoes" gelijk die Hollanders hier rondom zo schoon plachten te zeggen. Kilometers lange terrasjes boordevol toeristen (of volgens Jordi..boordevol 2 eurostukken en briefjes van 5)en dus avonden vol werk. Hier ontmoetten we ook de rest van het steeds groeiende bonte gezelschap dat inmiddels het schone cijfer van 7 gekke mensen, 1 gekke kat en 3, jawel, gekke honden bedraagt.

Het koppeltje Mark en Elief. Mark uit Spanje. 28 en reeds 3 jaar rondzwervend over de wereld. Hij jongleert met vanalles en nog wat als het maar brandt en houdt ervan de clown uit te hangen waar het maar kan. Full of energy!! Lets burn the f*cking terrasses!! Lets freak peoples mind!! In combinatie dus met zoals voorgaand vermeld, Elief. Elief is zowat het tegenovergestelde van haar vriendje en doet alles op het mega-gemakske. Turkish way..dit grietje heeft hij dan ook uit Istanbul opgepikt. Ze speelt de vuurpoi, brandende ballen aan kettingen die net niet in de mensen hun gezicht worden geslingerd. Ze leert en bovendien is het een lichtgewicht dat heel goed is in het balanceren bovenop anderen. Goed voor "acrobalance" in combinatie met lichte David en.. last but not least..een laatste vage aanwinst..Oortje, dames en heren!!
Orissa..grietje uit Holland en oude kennis van Jordi. Orissa is nogal vaag. Ze weet niet wat ze doet, waar ze just vandaan komt en vooral ook niet wat ze van plan is te doen. Dit gaat zo ongeveer al een viertal jaar, denk ik. Maar..ze is heel relaxed. Laat zich nogal meesleuren in de vibes van de mensen rondom en die is er wel in werkvorm bij ons dus..klimt Oor mee op schouders, speelt haar devilsticks (weer een andere vorm van jongleren met vuur) en brengt met der schone koppie nog meer doekoes int zakske.
En wat doe ik in heel dit vuurshow en gekke gedoe-show?! Ik hou me bezig met het hele zootje een min of meer schone plek te geven in de vorm van een opgeruimde bus, maak kostuums en help met het in elkaar steken van attributen amper herkenbaar voor een leek. Ik moet zeggen dat ik het spijtig vind dat ik op dit moment naar huis moet in de zin dat ik wel zou willen meedraaien in de show. Ik heb echter tijd nodig om fatsoendelijk een lieke te leren op gitaar, om te leren jongleren, om acrobalance voor elkaar te krijgen.. Het zou fijn zijn te weten dat er nog een 6 maanden in het vooruitzicht liggen waarin ik meer van deze dingen kan leren. Imagine wat een leuke freaky juffie ik dan ooit zou worden!!

Het leuke aan dit leven is natuurlijk dat het niet alleen werken is.. S avonds paar uurtjes werken, genoeg verdienen om rond te komen en verder overdag vrij om te oefenen, maar ook om gewoon je eigen dingen te doen. Zo trokken we een paar dagen naar een ongelooflijk leuke plek. Een canyon van een goeie 2 kilometer lang met..jawel..na een dikke 2 maanden..weer wat klimrotsen!! En dus ja..beetje klimmen, beetje relaxen op het paradijslijke strand waar de canyon op uitkwam, beetje koken op een vuurtje bij ons campement vlak naast een klein koel orthodox kerkje (Althans toch de eerste 2 dagen. De laaste dag was het eten op -niet al te goed voorzien- en overleefden we op een pak koekjes, flesje olijfolie en fles wijn uit de kerk. Akpe na mawu..oepsie), lekker slapen onder muggennetje en mooier..onder de giga sterrenhemel vol met vallende wensen. Wow wow!! Ja hoor..dit was goed jongens en meisjes!!

Verder is het onmogelijk om in de werkstadjes met zijn allen een heel gipsycampent op te slaan rondom de bus, dus zoeken we in de meeste gevallen de plaatselijke kraakpanden op. Huizen die te lang leeg blijven staan, worden ingepalmd door "nixnutten" zoals velen denken. Ik ontmoet hier mensen die in een groep willen samen leven. Mensen die niet willen draaien in het 'gewone' leven en die andere manieren zoeken om geld bij elkaar te schrapen. Ze verdienen minder met het jongleren, juwelen verkopen, schilderijen of muziek maken, maar ze zijn samen, veel minder gestressed door al het levensrushen en gelukkig met minder. Ze lezen bij kaarslicht in plaats van een ikea-lamp en kijken naar elkaar in plaats van naar de televisie. Ik vind het wel goed. Er zijn slordige gare plaatsen waar ik voor geen geld zou willen wonen. Maar er zijn ook goed draaiende gemeenschappen met mooie tuin, opgeruimde en schone ruimtes, drinkwater, gastenkamers, artiestenruimtes,... Mensen waar je je bij thuis kan voelen en die je motiveren om creatieve dingen te blijven doen en open te blijven denken. Dit is hun leven. Hun leven..niet gewoon een droom. Niet gewoon een illusie. Een keuze. Ik moet ook keuzes maken als ik thuis kom. Wat wil ik? Ik weet het in Godesnaam niet, maar..geen appartementje, televisie en strijkplank meer voor mij. Dat is wel zeker. Ik ben in vlam gezet door die vuurspuwer van mij en voel de hele wereld onder me branden.

Tot heel snel...

PS..kvergeet bijna nog te vermelden dat Jordi (de meeste) van zijn wilde haren kwijt is. Te warm, te slordig en mensen met al dan niet subtiele suggesties. Der af dus..Klein tapijtje nog in het midden en verder nog een stuk of 6 dreads als staartje omt af te leren. Stukken beter volgens mij..hij ziet er alleen niet meer uit als de lieve teddybeer met hoog knuffelgehalte. De kleintjes lopen nog net niet gillend weg van die enge meneer.. :) Meer foto s volgen.