Na 7 mager dagen, vast en zeker 7 vette maanden!

Neen, in Montenegro stapten we niet met 2 honden, 2 fietsen (ja ook een kitten voor de snellerikken onder jullie) en de bus onder onze arm op het vliegtuig om weer te landen in Griekenland. We passeerden nog Albanie en Macedonie, maar dit landenhoppen gaat zo vliegensvlug dat mijn schrijfinspiratie niet kan volgen. Maar zet jullie maar gemakkelijk, want ik heb wel weer wat stof om jullie fkes te entertainen...

Vlak voor de grens met Albanie zijn we gezellig met zijn allen aan het rijden, wanneer ik plots iets zeer vreemds zie opduiken in de rivier naast ons. Bleken een soort van visnetten te zijn en aangezien dit Jordi zijn dada wat is, moest hij me dit Chinese systeem van A tot Z uit te doeken doen. Mijn -echt wel oprechte- interesse werd echter na een tijdje opgewekt door een klein mager scharminkeltje (later Ana gedoopt) dat ons de hele tijd op de voet volgde. Jordi s blik kruiste de mijne en hij wist meteen hoe laat het was...Uiteindelijk was het hij die de woorden ook echt uitsprak in een vreemd soort verwrongen gegrom "Ja, het is goed...neem dat rotkatje maar mee in de bus." Het uitgebreide vervolg bespaar ik de toehoorder. Kort en bondig was het iets in de trant van " Maar jij kunt de stront opruimen en het ontwormen en ontvlooien en...." Goed, vrij redelijk dus nog. Wij met zijn vijven ondertussen ( Wat keken die andere 2 viervoeters trouwens vreemd op...zijn jullie helemaal gestoord geworden om ons zoiets aan te bieden als voorgerecht?!?) naar de dierenarts die meteen een paspoort fixte en alles. En zo trokken we alweer een grens over met onze zoo en belandden we in Albanie. Mijn mama-instinct helemaal tiptop functionerend!

Albanie..heel lang bleven we niet, dus veel zottigheden maakten we hier niet mee. Bovendien spendeerden we het gros van de tijd hier in onze bus...Jordi besloot dat het tijd werd een beetje ziek te worden. Hij nam de rol van patient ook ten volle au serieu! Alle mannen zijn hetzelfde volgens mij...ik zeg niets, maar vrouwen...jullie begrijpen me vast! Laten we de hemel danken dat ze geen kinderen op de wereld moeten zetten, zeg maar. Een ding heb ik toch wel kunnen vaststellen over dit land: de angstige mythe die hierover de ronde doet, is niet echt terecht. De mensen zijn echt enorm vriendelijk. Je kan letterlijk geen 5 minuten over straat lopen of je wordt uitgenodigd voor een koffie. De conversatie loopt dan wel wat stroef, maar met de nodige handen en tanden geraak je al ver. We deden trouwens eens een keertje wat terug voor al die gastvrije mensen die ons al ontvingen en sleurden 2 niets vermoedende boswachters onze bus in om hen vervolgens boemeste vol te proppen met eten. De jongste gast wat beduusd, den ouwe met graagte alles vollen bak naar binnen stoempend. Het is wel een heel erg arm land. Wanneer je net de grens over rijdt, word je er wel even stil van. De weg gaat over in een puttige zandweg. De huizen worden krotten waartussen afval ligt opgehoopt wat eigenlijk hun dagelijkse spullen zijn. Overal hangen lompen te drogen in de vochtige omgeving van de winter. Nu waren we het al gewoon bekeken te worden op straat, maar hier wordt het soms werkelijk vermoeiend. Mensen uit West-Europa zijn een zeldzaamheid en worden aangeklampt en om aandacht gevraagd. De eerste nacht hier is vrij turbulent. Jordi wordt uit een kroeg getrapt en ik geraak Ana kwijt die het geen succes vond om op 1 dag een spuit, pilletjes, 2 honden en een bad van groene zeep te krijgen. Tbeestje dacht vast te zijn terecht gekomen in een soort living hell...ocharme! Dus ja, ik met mijn ongerust moekeshart in het midden van de nacht, met waakhond Cindy aan mijn zijde, de straat op op zoek naar "dat schijtend rotkatje". Ik was niet blijer, en Jordi teleurgestelder, toen ik weer met Ana de bus binnen stapte. De volgende dag ontsnapte het goed en wel, maar dan wel op een met afval en andere soortgenoten overgoten rustig strand. Ze is dus goed terecht gekomen, denk ik dan maar en laat het me een troost zijn. Jordi troost gewillig en lacht in zijn vuistje.
"Rotjonksie!"

Over Macedonie kan ik wel heel erg kort zijn aangezien we hier welgeteld 2 uur verbleven hebben.(Een klein hoekje tussen Albanie en Griekenland) Achter de parking van het benzinestation ging ik demonstratief op mijn hurken zitten plassen...mijn nieuwe motto "Ge zijt in een land geweest als ge er hebt gepist!"

En toen kwamen we in het schone Griekenland en vraten ons vol met gyros. Zo gigantisch veel anders deden we nog niet behalve rijden en boeren met tractors lastig vallen...Mea culpa...Jordi treft geen schuld, tenzij dat hij met zijne stoeme kop 2 seconden naar maar heeft geluisterd (op het foute moment) Ik schets u eventjes de dialoog...
F: Dit is een goeie plek om te maffen...hier kunnen de hondjes rustig nog wat spelen.
J: (bedenkelijk) Denk je? Er ligt hier een redelijk dooie koe...
F: (kijkt 1 meter rechts van haar op de grond en springt vervolgens 2 meter de lucht in) Eikes!!!Wat een gigantisch leeggevreet karkas! Kom, we zijn weg...

SAMEN SPEUREN FANNY EN JORDI DE DONKERE WEG AF NAAR MOGELIJKE ZIJPAADJES...

J: Dit is goed, hier gaan we kijken...
F: Oei, ik hoor precies nen hond. Geen bijster goed plan met loopse Bo opt moment.
J: Shit seg, terug, tis hier ne hele pak van honden!
F: Draait efkes op da grasveldje...DAT GAAT WEL>>> 2 seconden die Jordi dan toch eens luisterde...
J:F*CK..we zitten vast!G*dgl*inde k*nker t*fus (de rest past niet int schermke..)
F: Oei
F: Oei oei
F: Ik denk dat we vast zitten Jordi...

DE TWEE STOEMERDS BRENGEN DE NACHT DOOR IN NE WEL HEEL ERG SCHEEF STAANDE BUS TUSSEN EEN PAK LAWAAIERIGE HONDEN EN SNAUWEN EN BIJTEN ELKAAR OOK WEL WAT TOE...DE VOLGENDE MORGEN...

F: Lekker geslapen Jordi?
J: ...
F: Zullen we naar die boerderij gaan en traktor zoeken?
J: ... (Loopt te schreeuwen tegen de honden, waar Bo trouwens als een gestoorde gek gewoon parmantig was tussen gaan lopen te paraderen terwijl Cindy wijselijk binnen was gebleven..hond met zelfmoordneigingen volgens mij. Spreekt, of gebaart, de boer aan die hem vervolgens voor gek verklaart, maar ons gelukkig ook helpt)
F: (Houdt haar mond en beschermt nogal schijterig de rug van vloekende Jordi met 3 stokken in de hand)

BEVRIJD REDEN WE WEER VERDER, EERST 20 KM IN DE VERKEERDE RICHTING - DAARNA HELEMAAL JUIST, EN WERDEN WE STEEDS MINDER CHAGRIJNIG NAARMATE HET SCHONE LANDSCHAP ONS HET HART IN SLOOP. EN WAT MEER IS...DE ZON ONZE OGEN OVERSPOELDE!

Vandaag tenslotte spoelden we de weggelopen katten, de Albanese armoede en regen, de stress aan de grensovergangen (dit keer trouwens met politiehonden en alles..grappig ook in combinatie met loopse teef!) en het vastzitten in modderige kleigronden weg in een heerlijke verlaten hotspring. Een modderige poel van warm water uit de grond opspuitend, stinkend naar zwavel, maar oh zo heerlijk ontspannend. We zijn klaar voor meer (schoon weer)!