Rabit à la Bo

Een kleine week geleden overschreden we officieel met onze superheldenbus de Italiaanse grens. Hoewel ik het eerlijk gezegd niet verwacht had (Jordi echter wel natuurlijk) geraakten we met onze achterwielaandrijving (wieha, wat een woord...)en onze 2 paar achterbanden de parking van Chamonix zonder enig probleem af. De grote schop en emmer heet water die ik in mijn hoofdje had om de omringende sneeuw aan te vallen, bleken dus inderdaad overbodig te zijn. Ja...voor één keertje had Jordi toch gelijk. Ik geef het toe. Eén keertje... :)

En zo hobbelden en schommelden we dus het land van spaghetti en pizza in. Jordi bleef maar door ratelen over één of andere superpizzatent waar hij ooit eens met Nadia geweest was, zocht een hele tijd wanhopig door en gaf het uiteindelijk op. Jongens en orientatiegevoel gaan meestal goed samen zeggen ze...ja... Hoe stel ik het vriendelijk? Uitzonderingen bevestigen de regel. Met zijn fiets waagde hij zich één keer alleen in de ingewikkelde straten van Milaan en kwam een paar uur later uitgeput terug met stoere verhalen over achtervolgende politiemannen en gevaarlijke modebewuste vrouwen..jaja..verloren gereden dus!

Ik hou het belangrijkste voor het laatste. Jordi is sinds een week de trotse bezitter van een konijnenvangende hond. (In loving memory van Ko-Nijn...Dit was wel degelijk een wild beest.) Stel het je even voor. Ik zit voor onze bus gezellig de was te doen in mijn tobke water met de Italiaanse bergen als bloedmooie achtergrond wanneer Bo plots triomfantelijk komt aanzetten met een slap beesteke in zijn bakkesje. Jordi rukt zich van het kookvuur weg als reactie op mijn ontzet geroep (geen flauw prinsesjesgeroep voor alle duidelijkheid...eerder zo van: "Moet ge dees zien man! Bangelijk maatke!") en steekt zijn kop door de deur. Bo duikt piepend weg uit schrik voor een boos baasje. (want hoe lief Jordi kan zijn, zo boos kan ie ook wel worden. Gelukkig tot hiertoe enkel op de honden...) Ik kan vertellen dat baasje niet echt boos was. Bo kreeg al de ingewanden. Wij een heerlijk avondmaal van konijnenbillekes in rode wijn met champignonnekes enzo...een schone herinnering met dank aan Bo dus. Hiervoor heb ik ook wel mijn pollekes uit de mouwen mogen steken. Bloed, darmen, messen overal. Interessant op zijn minst. Gelukkig dat er toen geen flikken kwamen aanzetten. Tzag er niet helemaal proper uit.

Voor de rest geef ik een korte verklaring bij de enge kindjesnachtmerrie-bezorgende foto in bijlage. In Milaan staat er een mooi oud kasteel dat we van dichtbij bekeken en ook vanop enige hoogte. De klimmers onder jullie begrijpen vast wat ik bedoel... Toen er plots, in de schaduw van een prachtige verborgen onderhandse bak het spook van het kasteel tevoorschijn kwam (te bewonderen op de LINKERkant van de foto). We hebben haar op een meer zichtbare plek gezet zodat de bezoekende klasjes er ook geniet van hebben in de toekomst...Wat zal ik in de toekomst toch een goede juffie worden! Moehaha (mijn wreedste kinderpestende lach...) Tot schrijfs jongens en meisjes! :)