Terug naar het verleden

Lieve mensen,
Ik moet mij verontschuldigen...zolang geen nieuws gepost. Als excuse breng ik aan dat internet hier uitzonderlijk zeldzaam is en bovendien vrij tot belachelijk duur. Dus vergeef me dat ik nu ook weer geen hele boekdelen ga neertypen zoals in het `mas barata` Oost-Europa. Even in het heel kort...geen zorgen. Ik kan het hier niet beter hebben! Ik wens jullie dus kort leesplezier en veel inbeeldingskracht aangezien USB kabels hier niet gekend zijn bij de computers en ik dus ook geen beeldmateriaal kan achterlaten.
Ik moet me erbij neerleggen. Deze vakantie wordt niet goedkoop. Hoewel de mensen straatarm zijn, is alles hier voor toeristen toch erg duur. Je kan nog wel vrij goedkoop eten op de kop tikken door het `toeristengeld` om te wisselen naar lokaal geld, maar dan nog. Doordat je op een eiland zit waar een handelsverbod met de nabije staten geldt en waar net een orkaan voorbij raasde, is eten schaars, eentonig en caro. De cycloon passeerde trouwens aan de andere kant van het eiland en dus ervaarde ik niet meer dan stevige regen en wind waar ik natuurlijk door mijn fantastische Eider paraplu (voor meer info kunt u steeds terecht bij Eider-winkel in Carnotstraat 128 Antwerpen) meer dan voldoende tegen beschermd werd.
Aan goedkope slaapplaatsen moet je als eenzame reiziger zeker niet denken. Elke kamer (steeds tweepersoons) is duur... de mensen moeten voor elke verhuurde plaats grote taks betalen aan de overheid, dus kunnen ook niets aan de prijs veranderen. De enige oplossing bestaat er voor mij in iemand te vinden om de kamer mee te delen. Het levert dus wel enkele grappige scenes op op straat als ik andere eenzame travellers aanspreek om alsjeblieft bij mij te komen overnachten... ach ja, ik neem het risico maar om voor aap te staan. De meesten kunnen er wel mee lachen. Na enkele dagen ontmoet ik toch maar op deze manier een Nederlands meisje, Wynke, met wie ik daarna ook doorreis naar mijn volgende bestemming. Ha! De aanhoud(st)er wint!
Ook aan goedkoop transport kom je als toerist niet aan toe. De goedkope plaatsen op de vrachtwagen worden ingenomen door hordes lokale mensen die het geld niet hebben voor duurder transport. Het is nogal vreemd hun plaatsen in te pikken als toerist wanneer je weet dat jij het jezelf wel kunt permitteren om de gewone bus te nemen. Bovendien ben je met de camion echt uren langer onderweg. Tijdens mijn tweede week hier lukt het me wel om een stukje mee te rijden. Mijn vriend Edgar, waarover later meer, fixt een plekje voor me.
Havanna...overwelmend, maar ik houd er wel van. Ik weet nog dat ik als kind altijd aangetrokken werd door de achteraf buurten waar de staat van de huizen minder goed was, waar de was buiten hing, de rommel zichtbaar aanwezig was en de mensen hun gewone leventje leidden. In cuba zie je dit gewoon overal om je heen. Deze stad is vergane glorie waar de bewoners azen op de resten van het verleden zonder grip op de toekomst. Wat eens statige ruime huizen waren en de rijken huisvestten, worden nu overspoeld door breed lachende bewoners met de meest uit elkaar lopende etnische oorsprong die er hun matrassen leggen, hun waslijnen spannen en hun potje eten koken. Het typische beeld van Cuba, de auto`s uit de jaren `50, vormen van de situatie het schoolvoorbeeld. Deze wrakken uit het verleden zijn al ver voorbij hun houdbaarheidsdatum, maar worden toch steeds weer opgelapt uit gebrek aan iets anders. Achter de felle kleuren van deze wagens en de brede glimlach van hun bestuurders verschuilt zich de hoop op een andere toekomst.
De winkels zijn hier erg vreemd. In grote lokalen staan alle producten tegen de muur uitgestald. Daarvoor staat een lange toog waar je per rayon op verschillende plaatsen moet betalen. Het valt op hoe weinig verschillende producten voorhanden zijn.
De slagers zijn hier nog echt beenhouwers. In de drukke betraliede kotjes op straat hangen de onderdelen van varkens aan grote haken achter de toog. In de toog zelf liggen zowel netjes afgesneden stukken vlees als echte varkenskoppen. Voor 5 lokale pesos (ongeveer 25 cent) koop ik iets waarvan ik later te weten kom dat het gefrituurde varkenshuid is. Niet helemaal mijn ding, maar goed. Een mens moet alles eens proberen natuurlijk. Mijn lijn gaat er niet op vooruit. Ik troost me met de idee dat mijn persoonlijkheid ook groeit bij elke hap die ik neem...

De volgende dag heb ik echt geluk. Ik loop zonder plan rond in de stap en stap toevallig een soortement van museum binnen. Plots zie ik overal info over Wallonie om me heen verspreid. Ik begrijp er niets van dus spreek ik iemand aan. Ze leggen me hier uit (mijn Spaans wordt trouwens elke dat een beetje beter verstaanbaar!) dat er een samenwerkingsproject (striptekenaars)loopt met onze Belgische regering. Omdat de Cubaanse regering de samenwerking tussen scholen en cultuur wil bevorderen hebben ze achterin het museum ook een klasruimte gemaakt waar een klas een heel jaar les kan volgen. Van vakoverschrijding gesproken! Met mijn grote mond vraag ik of het niet mogelijk zou zijn eventjes te gaan observeren. En ja hoor...ik breng 2 hele lesuren achterin de klas door en sta verwonderd. Het valt me op dat het wereldberoemde onderwijs hier inderdaad erg goed is. De technische details bespaar ik jullie arme lezers. Ik heb het er nog wel eens over met mijn collega`s. (wow, klinkt chique!) In elk geval kan ik wel zeggen dat het socialisme er bij de kinderen van jongs af wordt ingestompt.Later krijg ik via Edgar te horen dat de kinderen thuis, achter gesloten deuren, heel wat anders te horen krijgen.