Lotka! (bijna weer thuis)

Eindelijk is het zover. Ik kom aan in Praag en wat belangrijker is...bij onze lieve Lotte. Ze heeft het zowel door haar vertaalwerk als door het dansproject waarin ze meedraait heel erg druk. Ik verken de stad dus in mijn eentje en breng de avonden met haar door. Het oneindige aantal knappe musea zorgt ervoor dat ik Praag nog bij lange na niet helemaal verkend heb en dus nog wel een excuse heb om terug te komen buiten Lotte. Vooral het bezoek aan het oude koninklijk paleis blijft me bij waar één van de schilderijen me betovert. Ik blijf gedurende een paar uren zitten schetsen. Heerlijk vind ik het om hiervoor de tijd te kunnen maken.

Op een avond gaan Lotte en ik naar een dansvoorstelling van één van haar goede vriendinnen hier kijken. De vier dansers uit dit project vonden een perfect evenwicht tussen betekenis, diepgang, eenvoud, humor en esthetiek. Al deze elementen vloeiden zo mooi in elkaar over dat ik als toeschouwer hierdoor werkelijk ontroerd raakte. Knap. Dit zal ik niet snel vergeten. Het is ook zo fijn om hierover met Lotte te praten. Onze gesprekken gaan dan ook vaak over allerlei dansprojecten. Hier blijft het echter niet bij. Het doet me goed eindelijk weer eens een goed vrouwengesprek (lees relaties, mannen en meer) te voeren na een maand door te brengen met andere travellers waarvan het gros mannen zijn. Het doet ons beiden deugd weer eens goed te kunnen bij babbelen. Dat is fijn. Ik voel me thuis bij haar. Lieve Lotka!

Praag zelf valt moeilijk te beschrijven. Deze stad draagt de schoonheid mee die ook zag in Wenen, maar ik voel me er op één of andere reden meteen veel meer thuis. Uiteraard door Lotte die me verwelkomt in haar appartementje en me meteen zelfs een sleutel overhandigt, maar ook omwille van iets anders waar ik maar moeilijk de vinger kan opleggen. Ik denk dat het is omwille van de kleinschaligheid van de stad. Het nadeel hiervan is dat je wel constant over andere toeristen struikelt. Gelukkig is dit buiten Lotka gerekend die me meteen de eerste avond meeneemt naar die straatjes die wel boenk in het centrum liggen, maar die zodanig verstopt zijn dat geen enkele leek er de weg heen vindt. Geduldig wacht ze samen met mij in de schaduw van het Franz Kafka-huis en in de massa toeristen die net als ik gewapend zijn met een fototoestel op het slagen van de grote astronoomklok op het marktplein. Zoals ze me al gewaarschuwd had, stelt dit inderdaad niets voor. Maar goed...ik heb de wandelende ventjes van deze klok gezien. Ik ben in Praag geweest..

Tenslotte maak ik mezelf klaar om morgen weer naar huis te keren. Voor eventjes toch... Lotte geeft me nog even een stoomcursus Spaans en daarna: Cuba, here I come!