Krumlov House en zijn bewoners

Wat een gekte om hier te geraken. In Wenen sta ik om 6,35u op om de trein te halen. Het kost me ongeveer 1,5 minuut en drie kledingstukken in alle stilte om te beseffen dat de trein 13 minuten geleden om 6,22u zonder mij vertrokken is. Kwestie van niet achter de feiten aan te lopen...Heel kort voel ik tegenslag, maar ik kan me de laatste tijd verbasingwekkend goed over zulke dingen heen zetten. Ik geloof zo ongeveer in het lot. Het zal wel met een of andere reden zijn dat ik de trein miste zeker?! En zo blijkt... Na een uurtje of wat nog te soezen in bedje begeef ik me naar het station om daar tot de conclusie te komen dat ik de trein `anyhow` gemist zou hebben. De idioot aan de balie had me de foute informatie doorgegeven. Juist uur, maar verkeerde plaats... Om 10,29u vertrekt er nog eentje, geen probleem dus. Het verbaast me zo vaak dat ik geluk heb. Niet alleen in situaties, maar ook met mensen. Ze duiken steeds weer op op het juiste moment en de juiste plaats alsof het engelen zijn.

Op de trein, een ouderwetse groot uitgevallen tram, ben ik in eerste instantie de enige passagier. De 3 bemanningsleden (conducteur, machinist en bestuurder) vormen een vrolijk trio en kijken verwonderd op van hun geanimeerd Tjechisch gebrabbel alsof ze nog nooit `actually` een passagier vervoerd hebben met dit ding. Op tijd en stond tjoekt het treintje met veel lawaai naar het volgende station waar het vrolijk voorbij rijdt zonder te stoppen. Na 200 meter houden we plots halt. De conducteur steekt zijn hoofd verwonderd door het raam en tuurt terug in de richting van het station. Zonder dat ik er touw aan kan vastknopen, verschijnen de 3 figuren uit de stuurcabine en lopen achter elkaar aan naar de achterkant van de trein. De achterste, ik weet niet meer zeker wat zijn functie was, moest het komische van de situatie ook hebben ingezien, want hij lachtte schuchter van onder zijn pet terwijl hij de schouders ophaalde. De achterkant werd de voorkant van de trein en zo reden we het station weer binnen om de vergeten passagiers weer op te pikken.

Aangekomen in het station begeef ik me meteen naar het kleine kantoortje achterin het gebouwtje met een grote I op de deur. Binnen staan 2 bureaus. Aan de linkse zit een man met zijn benen op een stoel naast zich. Hij bekijkt ongeinteresseerd zijn computerscherm terwijl hij een of ander gebakje naar binnen werkt. Op zijn bureau staat een bordje met als opschrift `do not disturb, she can help you` met een grote pijl erbij wijzend in de richting van zijn vrouwelijke collega die ijverig over haar keyboard geleund zit turend op haar scherm. Ik moet luidop lachen. De vrouw kijkt me niet begrijpend aan.

Ik kom terecht in de meest fantastische herberg ooit. Zo een huiselijke sfeer, een tiental ongelooflijk lieve mensen met wie we samen koken, lachen en zalige muziek maken. Allen samen in de huiskamer beleven we een paar onvergetelijk gezellige avonden. Een keer steken we vuurwerk af in de nacht. Zomaar, om het leven te vieren.

Overdag geniet ik opnieuw van de buitenlucht en de bergen rondom het sprookjesachtige dorpje. Wandelen en verloren geraken in de meest filosofische gesprekken met Alfredo. Spanjaard en zo ongeveer de mannelijke versie van mezelf. Hij doet dezelfde gekke kleine dingetjes (zoals met zijn handen richting hemel lopen om de dingen beter te voelen of liedjes zingen om uitdrukking te geven aan zijn gedachten.) Hij leeft en reist en geniet van elk moment. Schitterend! Ik zal hem nog wel zien en dan speelt hij gitaar en zingen we op straat om wat geld te verdienen. Zomaar aan de andere kant van de wereld...het leven is goed als je het goed maakt voor jezelf. Je maakt zelf je keuzes. De opdracht is die keuzes zo bewust te maken dat je er gelukkig van wordt.