Story of nearly everything that happened in Vienna

Ik kwam aan in Wenen, mijn geldstukken werden zonder vruchtgebruik ingeslikt door vretende telefooncellen en ik vond een dure hostel. Wel, duurder dan alles tot nog toe, maar goed...dat is niet erg verwonderlijk. In een internetshop, want internet in de hostel is niet langer gratis en heeft bovendien geen usb ingangen beschikbaar, ontmoet ik een relaxte gast uit Nigeria en een ietswat opgefokte uit Ghana. Uiteraard raken we aan de praat met elkaar, vergezelt een van hen me om een hotdog (met heerlijke Weense worst weliswaar!) naar binnen te werken en nodigt hij me uit voor Plantyn en red beans de volgende dag in zijn appartementje. Hoewel ik liever niet argwanend sta tegenover mensen, that`s just not me, stond `zijnen babbel` me toch niet helemaal aan. Mijn buikgevoel (en mijn mama roepend helemaal vanuit Belgie) vertelden me dat dit misschien toch niet helemaal zo een goed plan was. Op `t moment zelf had ik niet veel zin om erop in te gaan, dus liet ik de dingen maar een beetje zijn beloop. Ik heb de laatste weken gemerkt dat dat eigenlijk gewoon wel werkt. De dingen komen wel gewoon op tijd en stond in orde. Bovendien zorgt dat voor heel wat meer rust in mijn vaak overstresste kop. Alweer een belangrijke levensles dus.

De eerste morgen zet ik me naast een vrouwmens tijdens het heerlijk uitgebreide ontbijt. Alweer een propere assertieve zet van mezelf, al zeg ik het zelf! En ja... het was een succes. Vrouwmens bleek 18jarige Jess uit Australie te zijn. Stevige madam (niet fysiek, maar mentaal) met de nodige onzekerheid die bij haar leeftijd past. Ik herken mezelf in haar onzekerheid tegenover zoveel normale dingen in het leven zoals `Hoe stop ik zoiets veilig in de microgolfoven?` en `Mag dit wel in de wasmachine?`. Het doet me beseffen welk een groeiproces ik zelf doormaakte de laatste jaren en wat een hoop dingen een mens leert in die periode van zijn leven. Aangezien we `low budget` trachten te blijven in deze dure stad stelen we pakjes met confituur, kaas en nog wat van bij het gratis ontbijt. We kopen voor een keertje microgolf-eten en goedkope wijn. (genoeg om onze avond gezellig te maken en de avond met de Ghanees wijselijk af te slaan.)

We maken een wandeling doorheen Wenen langs de meest interessante plekken en bezoeken vervolgens de begraafplaats met prachtige Jugendstillkirche waar beroemdheden als Beethoven, Strauss en Brahms hun laatste rustplaats vonden. Op de weg daarheen beleven we enkele -hoe ik het ook draai of keer, mijn eigen ik kwam weer boven- stresserende momenten. Zwart rijden op openbaar vervoer is niet mooi... maar God, als toerist ben je erop aangewezen en zeker in steden als deze betaal je jezelf blauw aan ticketjes. Ik beken dus schuld en geef toe dat ik niet voor elke rit braaf geld neertel. Vandaag stapt er plots controle op de tram...ticket bitte? Ja, daar stonden we schoon te blinken! Dit zou 70 euro boete voor elk van ons betekenen... Gelukkig had Jess nog een niet gevalideerd ticketje op zak dat we met (ongeveer) pokerface tevoorschijn toverden. Wij maar de idiote toeristen uithangen... Hunk? Was dat niet voor ons beiden? Moesten we dit vallideren? Ons werd iets anders verteld... mis begrepen waarschijnlijk. Ja, dat Duits is echt niet simpel... Het grappige was dat we beiden in onze haast en zenuwachtigheid 2 verschillende verhalen opdisten. Compleet tegenstrijdig natuurlijk. Ik was zo nerveus dat ik bijna naast Beethoven kon gaan liggen een beetje verderop en dat - zo vertelde Jess me later- ik mijn lip letterlijk stuk beet. God...wat hadden we geluk dat een of andere jonge ambtenaar ons vel kwam redden. De twee controleurs communiceerden in het Duits waarbij ze niet beseften dat ik deze taal begreep. De jonge vent steunde ons als `ontwetende toeristen` hoewel hij vast ook niet stom was. De vrouw vloekte dat we goed genoeg wisten wat we deden. Vrouwelijke intuitie had gelijk, maar gelukkig voor ons trok ze aan het kortste eind en gaf ze uiteindelijk toe. Die gast ons maar uitleggen hoe het int vervolg moest terwijl wij braaf onze rol ja-knikkend en `of course`-stotterend uit speelden. Ik betaal in de toekomst mijn ticketje! Akpenamawu! (zoals ze in Ghana zouden zeggen)

De volgende regenachtige dag brengen we grotendeels door in het Belvedere museum. Dit paleis was al knap op zich, maar wat een schatten hierbinnen! Monet, Renoir, Manet... Uiteraard ook nog veel andere schilders die ik van haar nog pluim ken en die de moeite zijn. Ene Waldbruner (als ik goed voor heb) stak er met kop en schouders bovenuit voor mij. Zijn techniek was bijzonder realistisch (eerder iets wat voor mij op het eerste gezicht nooit een belangrijke vereiste is), maar bovendien (en dat was zo frappant) beheerste hij volledig het overbrengen van de speling van het licht op zijn doeken. De sfeer van zijn werken werd hierdoor zo levensecht dat je je perfect kon inbeelden dat je gewoon tussen de personen op het doek in staat. Je kan voelen hoe de zon op hun huid straalt en hun haren gloeiend heet maakt. Perfectie. Mijn grootste favorieten echter waren Egon Schiele en vooral Gustav Klimt. Schiele in al zijn ruwheid en confrontatie, in al zijn expliciteit en puurheid. Klimt in zijn frivoliteit, sensualiteit en capriolen van kleuren. Elk op hun eigen manier benaderen ze me heel sterk in mijn manier om de dingen aan te voelen. Hun werken raken me dus stuk voor stuk in mijn hart. Hoewel ze elkanders grenzen amper raken, streven ze, volgens mij (ofwel ervaar ik het enkel zo, wat natuurlijk geen obstakel vormt) toch iets gelijkaardigs na. Ze trachten sterk en zacht (of hard, ruw, ernst en lieflijkheid) samen te brengen. Bij Schiele slaat de balans, op het eerste zicht althans, over naar scherpte en bij Klimt naar zachtheid of zelfs goddelijkheid. Tracht elke mens niet het midden in deze zaken te vinden, vraag ik mezelf dan af.

Als Jess weer op de bus gestapt is, slenter ik opnieuw in mijn eentje door de stad. Tegen de avond aan worden de straatjes gezellig verlicht en verzachten zo voor een stukje het monumentale beeld dat ik tot nog toe van deze stad had en dat me niet zo erg op mijn gemak deed voelen in al zijn grootsheid. Op de slepende ritmes van Francis Gabrel, Jack Johnson en Stacey Kent kan ik niet anders dan op mijn dooie gemak rond lopen en de kleuren, geuren, de vaak norse blikken van mensen, de gezelligheid van kleine gallerijen, van prachtige smeedijzeren en houten passages, van ambachtelijke winkeltje ervaren. Omdat mijn eigen boek uit is, besluit ik de Engelstalige sectie van een boekenwinkel uit te pluizen. Als door het lot bepaald vind ik het boek `A short history of nearly everything` van Bill Bryson dat me nu toch al een paar dagen in de ban houdt. Dit was een boeiende tip. Anders dan anders. Nieuwsgierig waarheen dit verhaal me leidt...