confrontatie met mezelf...

Bratislava is een fijne plek, maar dit is niet wat ik me van mijn verblijf hier zal herinneren. Natuurlijk was het optreden van Animal Collective memorabel. Natuurlijk zal ik mijn ´rustgevende´nacht in de slaapzaal met 11 dronken Australische voetbalhelden niet snel vergeten. Maar toch... voor het eerst op deze trip kwam ik ergens in al die drukte mezelf tegen.

Hoewel ik mezelf leeg voel, of liever afgestompd door de wervelende chaos in mijn hoofd en hart, zit er vanalles onderhuids klaar. Op deze momenten ben ik gelukkig mijn schrijfboek ter handen te kunnen nemen. Mijn uitlaatklep, mijn manier om de dingen onder woorden te brengen en zo te ordenen. Chaos herscheppen. Ik herken dit gevoel uit mijn dagen met Kasper. Dat waren de dagen dat ik mezelf en mijn gedrag vervloekte. Nu heb ik er vrede mee. Ik val er enkel mezelf mee lastig. Nee, dat is het niet... Ik krijg nu eindelijk de kans om dit rustig het hoofd te bieden. Dit is goed zo. Dit heb ik zo broodnodig. Ik voel me ondertussen sterk in mijn reis en dus kan ik de oorsprong van mijn verwarring hier niet leggen. Ik weet glashelder waar deze chaos vandaan komt. Ze komt uit mijn hoofd en uit mijn hart en uit het feit dat ik nog niet klaar ben met wie ik ben. Ik moet antwoorden vinden voor de vragen die ik me over mezelf stel. Zonder allerlei hulpbakens rondom, word ik niet langer afgeleid door van buitenaf aangedragen 'oplossingen'.

Ik loop verdwaasd rond door de stad in het grote besef dat ik hier niet enkel ben om kerken en musea te bezoeken. Ik ontsnap naar de stilte van de kerk op zoek naar vaderlijke bekommering en vergiffenis voor mezelf. Ik vraag om kracht waarvan ik goed weet dat ze ergens diep in me zit. Op de pleinen bestudeer ik schijnbaar de kinderen die spelen met de duiven terwijl ik allerlei gevoelens en bedenkingen in mijn hoofd toelaat. Ik sta stil in een eenzame straat en kijk naar hoe het zonlicht de oude straatstenen in twee splijt. Waarom weet ik absoluut niet, maar dit beeld trekt me aan. Ik zet me neer op de stoeprand en laat mijn eigen schaduw meespelen in dit tafereel. Als gehypnotiseerd lukt het me niet mijn aandacht hiervan los te rukken. Dus blijf ik maar zitten. Ik heb tijd en gedachten genoeg. Ik ben blij dat ik alleen ben, dat ik tijd kan maken voor mezelf zonder me hierover schuldig te voelen.

Dit is alvast een van de besluiten die ik dezer dagen voor mezelf trek. Op monenten als deze, waarop dit onmiskenbare gevoel in me huist, moet ik de tijd durven nemen alleen te zijn. Ik kan niet verwachten dat ik in deze periode van mijn leven al de oplossingen zal vinden op het kluwen van gevoelens in mijn lijf, maar ik kan er wel proberen mee te leren omgaan. Dus nee, lieve Bonpapa en Anneke, ik ga niet op zoek naar problemen. Ik tracht ze het hoofd te bieden...