Op men eentje doorheen `the city of lovers`

Op de trein naar Budapest beleef ik een van die momenten in het leven waarop je denkt dat je hart elk moment kan gaan barsten, overvol van de schoonheid rondom die zich erin heeft opgehoopt. Ik sluit mijn ogen en zie afwisselend het zonlicht, goud en dik als honing, en zware donkere schaduwen. Met mijn ogen half gesloten zie ik voor het eerst het Hongaarse landschap aan me voorbij trekken. De herfst heeft zich
als een passioneel deken op deze omgeving geworpen. Ik zie vlakten die zich uitstrekken van de treinsporen onder mij tot de heuvels in de verte varierend van frisgroen tot een diep zanderig oranje. Bruinige gewassen die het late zonlicht gulzig tot zich nemen en zo haar warmte verder uitstralen voor al wie maar kijken wil. Hoge uitschieters van bomen, felgeel als zonnebloemen over rossig groen tot dieprood dat het midden vindt tussen gloeiende rozen en de bedwelming van rode wijn. Mijn gedachten volgen willekeurig de bochten en lijnen, de groeven en vlakken die schijnbaar achteloos geboetseerd werden, maar het geheel hierdoor net de diepte en de volheid van werkelijkheid verlenen. Ik adem dit stuk aarde tot in het diepst van mijn lijf in, in het perfecte besef van de betekenis van geluk.

Budapest is een ongelooflijk knappe stad. Vibrerend, cultureel, vol leven en `fashionable`. Torenhoge goed onderhouden huizenblokken afgewisseld met statige officiele gebouwen. De oudste metrolijn van het continent in originele staat (die je voelt daveren onder je voeten aangezien hij pas twee meter onder de grond ligt), de bourgoisie villa`s, de Vasi Utca met al zijn modieuze winkels. Het 100-jarige Gerbaud koffiehuis met zijn hoge plafonds, zware gordijnen, gouden prulletjes, kristallen lusters en niet te vergeten tientallen soorten van de heerlijkste gebakjes en taartjes. De thermische baden waarin je jezelf perfect kan voorstellen hoe ze eruit zagen in de Romeinse tijd. Warme baden, hete sauna`s, stoom die opstijgt, oneindig veel mozaiekjes, beelden die amper moeten onder doen voor de Trevi fontein in Rome ... Een rijk verleden van Romeinen, Ottomanen, Oostenrijkers, Russen tot het heden brengt het geheel tot iets statigs, iets elegants, iets boordevol karakter. The Danu (Donau) lijkt zich tussen de twee delen van de stad te hebben gesmeten. Een levensader, druk bevaren door de meest onnozele toeristen-cruiseschepen (denk ik dan met mijn neus overduidelijk in de lonelyplanet), geflankeerd door langst de ene kant het heuvelachtige Buda en langst de andere kant de uitgestrekte vlakte `Pescht` (zoals men het hier uitspreekt). In de avondzon begeef ik me langst de oever naar de hostel. Het licht dat door het water wordt weerspiegeld legt een schittering over de stad die de stad der geliefden wordt genoemd. Je kan inderdaad geen 360 graden rondom je kijken zonder een koppeltje hand in hand, starend over het water of met de hoofden op elkanders schouders, te zien. Enkel in de vele, rustige parken van de stad ben je hiervoor misschien nog veilig...en dan nog... zelfs hier staan de bomen verdacht dicht bij elkaar. Op `the chainbridge` ligt een gigantische stenen leeuw. Ik zet me naast hem en samen kijken we het voorbij razende water na.

`s Avonds ga ik met twee madammen uit Nieuw Zeeland naar de opera van Budapest om er Puccini`s Tosca te bekijken. Amper twee euro voor `den engelenbak`. Met een beetje over en weer geschuif van rij tot rij kan ik vanaf het trapje perfect meekijken. Wat heb ik mijn meisjeshart weer even kunnen ophalen! Zo heerlijk romantisch...gouden ornamenten, mollige engeltjes met de meest exotische muziekinstrumenten, rood fluweel op tapijten en zitjes, roze marmeren zuilen en dit alles onder de begeleiding van zachte tonen tot hevige uitbarstingen geproduceerd door een massief orkest. Plots dooft de gigantische kristallen luster voor mijn neus. De rode zware gordijnen gaan langzaam open en het decor belooft een heerlijk duistere balkonscene. Onder hoge, schrille, zware, diepe, lieflijke en angstaanjagende klanken worden mijn wensen
vervuld. Het geheel is vreselijk cliche, maar ach...alles voor romantiek. Dat Tosca zich tenslotte te pletter stort van het balkon kan mijn hart alleen maar sneller doen slaan. Tot het laatste moment zitten mijn geest en ogen vast gekluisterd aan het vurige koppel. Het doek valt en realiteit keert terug. Hoog tijd dat ik weer eens een bezoekje breng aan onze eigen opera in `t Stad. Dan wil ook een keertje een lang kleed en schoenen met hoge hakken aan in plaats van deze jeans en sportschoenen. Hoewel...dan moet ik wel een rijke stinkerd vinden die mij een fatsoenlijk zitje betaalt, want zo opgetut over de banken kruipen zou toch niet lukken, vrees ik. Om deze avond volledig in stijl af te sluiten, maken we met zijn drietjes een paar flessen wijn soldaat. Lang leven girls night out!