Feesten tussen kogelgaten

Op weg naar Sarajevo passeren we met de trein voorbij de sloppenwijken van Bosnia en Herzegovina. Ik kan mijn ogen amper geloven. De mensen leven letterlijk op en tussen de afvalbelten zoekend naar wat hen nog iets kan opleveren. Kris kras door elkaar staan krotten neergepoot opgetrokken uit stukken hout, plastic en golfplaten. Weer daartussen hangen waslijnen die het geheel bijna een feestelijke aanblik geven. De kleuren van de opgehangen was worden echter gemaskeerd door dikke wolken zwarte rook afkomstig van brandende rubber banden. Mijn blik wordt getrokken naar twee figuren in dit rommelige landschap. Moeder en kind. Ik zie in een flits de naakte billen van het jongetje, schitterend in het zonlicht door het heldere water dat zijn moeder over zijn tengere lichaampje giet. Deze handeling blijft om een of andere reden op mijn netvlies kleven. Een handeling die duizenden moeders met hun kind verbindt. Overal ter wereld hetzelfde, in welke omstandigheden ook...

De nacht breng ik door op de banken van een (gelukkig verwarmd) station. Van 20u tot 3u probeer ik nogal tevergeefs te slapen. Hoewel ik normaal overal slaap, lukt het me nu niet. Misschien zijn de omstandigheden toch niet helemaal optimaal...

In Sarajevo kom ik voor het eerst aan in een overvolle jeugdherberg. Dat betekent ´s avonds uiteraard een leuk feestje...mijn verwachtingen worden vervuld!

Overdag ga ik mee op tour. Onze gids, Tarik, legde ons op vaak vreemd aandoende hillarische manier dingen over de oorlog uit. Een oorlog waar hijzelf als 19-jarige in meevocht. Hoewel zijn Engels vrij rampzalig is, is dit echter niet de reden waarom deze balkanoorlogen mij onduidelijk voorkomen. Serben, moslims, jews, katholics, orthodox, Croats, Macedonians, ... alles is met elkaar verbonden en daarom ook zo moeilijk te scheiden. Het resultaat van dit alles kan echter niet duidelijker zijn. Wat eens een mooie stad was vol trotse gebouwen draagt nu overduidelijk grote littekens die maar zeer geleidelijk zullen verdwijnen. Deze stad was gedurende 4 jaren oorlogsgebied! En dit alles zo kort geleden!
Ondanks alles draagt het hart van deze stad een warmte uit. De gezelligheid veilig ingesloten door de onliggende bergen. De bergen van waar de bevolking door sluipschutters onder vuur werd genomen, van waar mortieren hun huizen vernielden en van waar 11 000 levens werden ontnomen. Ik kijk nu over deze stad uit en denk terug aan Tarik. Er kwamen, naast allerlei feiten, ook veel onnozeliteiten uit zijn mond. Op een bepaald moment zei hij echter iets wat me toch lange tijd zal bijblijven. Allen geschokt door wat we net zagen en aanhoorden, konden of durfden we niet van ganzerharte lachen om zijn moppen. Niet dat ze goed waren. Hij begon steeds met ´this is a bosnian joke´en eindigde steevast met ´this is a joke´ter verduidelijking dat zijn gebrabbel ten einde was gekomen, ons aankijkend met een vragende blik in afwachting van ons gelach. Toen hij merkte dat we niet erg in de stemming waren, zei hij het aloude gezegde ´Come on, laugh, enjoy every day like it is your last day. Thats what we learned to do.´ Uit zijn brutale mond en van zijn open gezicht met grote staalharde ogen, klonk dit cliche echter als een waarheid zo groots en stevig als zijn geboortestad zelf die ondanks alles nog steeds overeind staat en verder leeft.