Rakija op mams gezondheid in vroeger oorlogsgebied

Met de nachttrein verlaat ik Bulgaria zittend tussen een bende ongelooflijk Oost-Europese vrouwen. Luidruchtig en erg kortaf tegen een Engels sprekende jonge vrouw. Zelfs te moedwillig om mijn treinticket dat ik hen onder de neus druk een blik waardig te gunnen. Na even niet goed te weten wat gedaan, zeg ik gewoon foert tegen dit hele loerende gezelschap en palm een van de zetels tussen hen in. Een van hen ziet eruit alsof ze straks wel eens gigantisch luid zou kunnen gaan snurken. Ik haal mijn oordopjes maar vast boven. Slapen zal vast wel lukken na mijn dagtocht met Michal.

Over Mount Vitosha deden we een dikke 5 uur. De berg was maar een goede 1000 meter hoog, maar noch Michal, noch ik hadden een fatsoenlijke kaart bij. We liepen dus heel wat af aan de hand van ons principe `eerst helemaal naar boven en dan helemaal naar beneden`. Michal is Pool. Een goed hart en wel vriendelijk, maar toch ook nogal stuurs. Volgens mij intimideerde ik hem nogal met mijn gebabbel. Na een tijdje hield ik dus gewoon mijn mond. Ook eens een keertje niet onaangenaam... Hoewel het weer ongelooflijk mooi was, kwamen we op zekere hoogte toch met onze enkels diep in de sneeuw te zitten. Heerlijk stil, behalve dan het geruis van bomen, het kraken van de sneeuw en af en toe mijn gevloek tegen een van de talloze omvergewaaide brokstukken van bomen die her en der (lees overal!) verspreid lagen doorheen het bos. Blij dat Michal me vergezelde... hier alleen liggen ploeteren zou volgens mij niet zo'n gigantisch goed plan zijn geweest.

Terug op de trein is er plots paspoortcontrole. Ik voel me in een of andere slecht geensceneerde film uit de jaren twintig. Eerst de Bulgaarse politie, daarna de Servische. Beiden bekijken me van kop teen en vragen wantrouwig wat ik in hun land kom uitspoken. Gelukkig spreekt een man in de coupe een beetje Engels. Doorheen de gangen loopt de gewapende politie rond, strenge blikken werpend op de passagiers met een hand rustend op het geweer. Het neonlicht draagt bij tot de sfeer... In de gangen kringelt de rook van enkele sigaretten voorbij. Iedereen rookt hier bijna. Ook wanneer de mensen hun beroep uitoefenen - van receptionist tot trambestuurder -, doen ze dat met een sigaret in de mond. Onze trein stopt om de haverklap in een klein stationnetje. Overal zie ik politie. Zowel op de grauwe perrons, als in de fel verlichte kantoortjes op de achtergrond. Ik hoor geroep waar ik niets van versta. En toch voel ik me op mijn plek. Alles is zo vreemd, en toch... heerlijk opwindend om te mogen beleven.

Vlak voorbij de grens met Servie stappen alle vrouwen plots af. Na een vragende blik krijg ik stilletjes in gebrekkig Engels enige uitleg. De vrouwen smokkelen (na betaling van smeergeld aan de agenten) sigaretten over de grens heen en weer. De politie doet hier inderdaad gouden zaakjes. Na nog een half uurtje valt een van hen plots de coupe binnen en doet mijn medepassagier 400 dinner betalen omdat hij met zijn voeten op de bank ligt tegenover hem. Dikke zever zo blijkt later als iedereen zich languit legt om min of meer goed te slapen. Maar ja...Serven zijn nu eenmaal niet de beste vrienden van de Bulgaren en dit keer had de Serb het voor het zeggen... Naast een snurkende dikke Serb en een knarsetandende Bulgaar breng ik de nacht door. Half slapend, half kijkend naar het voorbij glijdende landschap. Ik geniet, maar denk ook aan hoe het zal zijn om in december weer thuis te zijn...

Om 7 uur komen we aan in 'Beograd'. Op weg naar het centrum zie ik voor het eerst in mijn leven een levend teken van oorlog voor mijn ogen. Een gigantisch gebouw vernield door iets wat een vreselijke inslag moet hebben teweeg gebracht. Ik loop doorheen de stad en voel het verschil met andere steden. Leuk is anders, maar wel weer een heel andere ervaring erbij. Ik ga naar het park en leg me er nog een tweetal uurtjes te slapen voordat de herberg open gaat. Ik denk aan mama en zing in gedachten `gelukkige verjaardag` voor haar.

Srecan Rodjendan, mama!