Lokale beroemdheden

Hier ben ik weer..gelukkiger dan ooit. Niet dat ik met Jordi niet gelukkig was, maar ik ben weer echt aan het rondreizen en dat doet deugd. Wacht tot je mijn verhaal gelezen hebt, dan begrijp je waarom.

En dus daar kwam ik na mijn nachtbusreis aan in Kusadasi. Zoals iedereen wel weet die al eens een nachtbus heeft genomen..vreselijk en je doet geen oog dicht omdat je probeert te vermijden dat je op de schouder van je medereiziger kwijlt. Uitgeput en nog 6 uur te gaan voordat ik mijn nieuwe reisgezel Alfredo zou ontmoeten, legde ik me in de ochtendzon te slapen op het strand. Waarschijnlijk omdat de geur van Cindy en Bo nog in mijn kleren zat, duldden de straat-strandhonden me wonderwel. Veilig was het ook aangezien ze geen andere levende ziel op hun terrein toelieten. k begreep er niet veel van, maar trok me er snurkend maar weinig van aan. Na een paar uur werd ik gewekt door de brandende zon (ja jordi..speciaal voor jou een Lonely Planet zinnetje!). Al snel geraakte ik 'aan de klap' of beter 'aan de met handen en tanden uitleggen' met een paar lokale straatwerkers. Eén van hen, een brave papafiguur, vond het toch maar niets dat ik zo in mijn eentje op het strand sliep (ik kreeg maar niet uitgelegd dat ik er enkel de morgend had doorgebracht) en nodigde me -samen met mijn maat in aantocht- uit in zijn huis. Goed, zo dacht ik..kan ik weer eens een douchke nemen.. Mmm. Dit draaide anders uit, hierover later meer.

En zo ontmoette ik na 6 maanden weer mijn mattie Alfredo uit Spanje. 31 jaar en zo ongeveer al 6 jaar aan het rondreizen. We ontmoetten elkaar ergens in Tjechie, brachten 2 boeiende dagen met elkaar door en vervolgenden vervolgens onze eigen weg. Het leek ons wel interessant samen Turkje door te trekken aangezien hij al even in Griekenland was en ik hier. En dus..zo gezegd zo gedaan. Het weerzien was blij, hoewel we na enkele dagen wel beseften dat het beeld dat we van elkaar hadden en wie we in werkelijkheid zijn, lichtelijk van elkaar verschillen. Misschien geen wonder als je elkaar maar 2 dagen kent. n elk geval blijven we gaan voor het plan de volgende 2 maand samen door Turkije te sjoeken. k vlucht af en toe van hem en andersom...en zo komt alles wel goed. De tijd die we samen doorbrengen is schitterend..lees verder!

En dus..onze eerste avond samen brachten we niet door in Idra (Alfredo s piepkleine tent), maar bij de strandwerker 'thuis'. De arme man (letterlijk) wilde ons tenminste een dak boven het hoofd aanbieden. Nu ja..we kregen een heel huisblok boven ons hoofd. Hij leefde samen met zijn zoon en 5 duiven in de kelder van een appartement. Alles grijs beton en stinkend naar vogelstront. Verder een 'badkamer' die ik slechts één blik heb gegund waarna ik besloot maar af te zien van douchen en ging plassen in het naburige kerkhof. De keuken bestond uit 3 borden, 2 lepels, een gasvuurtje met één pitje en een hoop goede wil. Mijn baba (papa) kan beter koken, maar dat heeft misschien ook te maken met de voorhanden ingredienten... De matras waar we op sliepen, had voor zover ik weet net geen vlooien. Dit was ons eerste verblijf in een plaatselijk huis. Dit klinkt hoogstwaarschijnlijk vreselijk negatief, maar het tegenovergesteld is waar! De sfeer, de gebeden op een piepklein matje richting Mekka waarin er werd gevraagd goed voor ons te zorden op onze toekomstige omzwervingen..Deze twee mensen ontvingen ons met een ongekende gastvrijheid en ik denk aan dit avontuur terug met een grote glimlach en dankbaarheid. Hierdoor leert men relativeren. En tenslotte..vogelpoep hier en daar is niet zo erg. Varkens komen we hier gelukkig niet al te vaak tegen! Toen we na 2 nachtjes verder trokken, maakte ik een levensgrote tekening van Alfredo en mezelf met wasco op de grijze betonnen muur naast het bed van de vader. Twee kleurrijke en vrolijk muziek makende mensen. Twinkelende ogen, een groot geschenk!

In Efesus -een boeiende archeologische plek- ontdekten we op de parking 'de gouden regel'. Met onze gitaar op de rug stapten we richting ingang waar we de grote som van 20 TL moesten betalen. Onderweg had één van de taxichauffeurs ons gevraagd een liedje voor hen te spelen. Het was warm en we wimpelden hem af. Pas op de terugweg gingen we bij hen zitten en maakten muziek. Toen bleek dat hij ons gemakkelijk had weten binnen te smokkelen als we maar gewoon naar hem toe waren gekomen op het moment dat hij vroeg om een lied... En dus : de gouden regel 'We weigeren nooit meer muziek te maken als iemand er om vraagt!' En geloof me...verder zal je ook kunnen lezen hoe gigantisch veel deuren deze regel al heeft weten te openen.

De taxichauffeur reed ons gratis naar Selcuk waar hij voor ons een plekje regelde in de grote tuin van de plaatselijke lederfabriek die toebehoorde tot een goede maat van hem. De volgende paar dagen aten we (altijd zingend en spelend) mee in de cantine van de arbeiders. Om maar een eerste voorbeeld te geven.

Op naar het rustige vissersdorpje Foça. Niet gigantisch veel te beleven voor toeristen, maar oh zo mooi en authentiek. Dit is dan weer het voordeel van veel tijd te hebben op reis. Alles kan en alles mag! Hier speelden we voor het eerst op straat. Spelen op straat is heerlijk! Het geeft een andere dimensie aan geld verdienen. Honger? Gebruik je talent en alles wat je nodig hebt, komt zomaar in je schoot gevallen! Onze eerste lira s rolden vlotjes binnen en zoals gewoonlijk als we hier spelen, kregen we van alle kanten drank en gezelschap aangeboden. Van çai (thee) tot Raki (geen verklaring nodig veronderstel ik..)in combinatie met een stortvloed van Turks. Van een taalbad gesproken.. Alfredo en ik hebben ons werkelijk op het Turks gestort en we leren snel. Boeiend! Boeiend! De mensen hebben al heel snel door dat we niet de gemiddelde toeristen zijn. Voor souvenirs geen plek in onze nu al loodzware rugzak, tijd met hopen en bereid iedereen blij te maken met de muziek die we brengen. We kunnen iets teruggeven aan de mensen die voor ons zorgen... Dat voelt goed aan!

Van Foça naar Bergama..zoals steeds liftend. Zo leer je mensen kennen en papa..ik heb in een echte kamion meegereden! ik ben blij dat ik met Alfredo ben. Alleen zou ik dit niet aandurven. Ook het slapen bij de mensen thuis zou er niet inzitten. k begrijp ook wel dat Alfredo niet de onkwetsbare superheld is, maar toch..dat je iets tussen je benen hebt hangen, helpt toch wel.. We blijven wel voorzichtig hoor. We gingen mee met de duivenman op de eerste dag door de blik in zijn ogen. in Bergama weigerden we een plek van een 'opgetalloorde' vent omdat die duidelijk voor niets deugde. De eerste nacht in Bergama sliepen we in een mooi park, maar zaten we verveeld met onze zware bagage die we hier toch niet konden achterlaten. in zulke gevallen spreken we meestal een winkelier aan waar we wat kopen en die we vervolgens onze spullen toevertrouwen. Boven het hedendaagse Bergama torent het eeuwenoude 'Pergamum' uit. Alweer een oude site waarvoor je veel te veel toegangsgeld moet betalen. We beklommen de berg, probeerden de bewakers tevergeefs om te kopen met een paar nummers, probeerden vervolgens binnen te sluipen via de achteringang struikelend en klauterend over de rotsblokken en werden vervolgens alsnog weer buiten gebonjourd zonder dat we iets konden zien. Dan maar niet...20TL betalen we uit principe niet. Te veel en we zijn geen foto's nemende Chinezen. NA! En dus zetten we ons bij een familie die brollewieter verkoopt aan al wie Turkije 'bezoekt'..tis te zeggen..de rotsblokken uit het verleden. :) Voor de verandering zongen we nog maar eens een paar liedjes. De sfeer zat er al snel in. De toeristen moesten zichzelf maar helpen..al de verkopers verzamelden zich rondom, de trommen werden bovengehaald en iedereen zong in het 'Engels' uit volle borst mee. Volgens mij zijn we al ergens in één of ander filmpje op facebook te zien! Hier leerden we de familie kennen die ons omdoopte in het reizend gezelschap 'Ali en Fatma' en die ons alsnog de volgende dag binnen smokkelde op de site. DUBBEL NA! Ze namen ons gedurende 3 dagen op als derde dochter en derde zoon. We gingen mee taart eten en dansen op een trouw van vrienden. We aten met zijn allen op de grond van het terras uit grote schalen. ik hielp mee in de keuken, leerde weer wat bij van 'Ana' (mama) die wel 100 dingen tegelijk deed -der sigaret met 3cm lange assen steevast in der mond- en geen 5 minuten stil kon zitten: (universeel?) We speelden met de kleine broer die ons nog het meest Turks leerde. De grote broer (ook van 86) werd een beetje verliefd... De zussen namen me samen met hun moeder gezellig tussen hen in, sloten de mannen buiten en kapten me roddelend over vanalles en nog wat vol met çai. Onvergetelijk... Te weinig woorden. Alweer heel mooie herinneringen en een hart vol dankbaarheid.

in Ayvalik aangekomen (huidige plek) werden we na veel getreuzel en getwijfel door een ontheemde Turk uitgenodigd om in zijn tuin te overnachten met onze tent. Deze familie had 26 jaren in Nederland gewoond en de Europese angst was hem duidelijk in de kleren gekropen. Enerzijds vond hij het voor ons 'veel te gevaarlijk' om buiten een omheining te slapen, maar langs de andere kant betekende dit wel dat hij zijn deuren zou moeten openen...Middelweg dan maar... Met de tent in de tuin. Ik ben dankbaar. ik ben blij voor deze man dat hij toch al een deel van zijn angst overwon. Voor hem was dat dit keer genoeg. Misschien mogen de volgende gasten binnen koffie drinken ipv op de gazon. De volgende dag verplaatsten we de tent naar een rustiger oort. Een gigantisch leegstaand huis, vervallen en met mega gaten in de vloer, maar duidelijk groot genoeg voor ons tentje! Bovendien val ik er niemand lastig met mijn geplingel op de gitaar. Jaja dames en heren... Ali heeft de taak op zich genomen me gitaar te leren spelen, want mijn voorgaand geknoei maakte hem horendol. Pom pom popom van de Pink Panter is één van mijn eerste lessen. Tis nog even een ziek pantertje, maar Ali zegt dat het wel goed komt met hem.
Ons tentje...nog steeds geen sinicure. De tent is namelijk nogal aan de kleine kant. Schouder aan schouder bleek na 2 nachten en veel gemor te krap. ik knuffel nu maar Ali s voeten.. :) De nachten worden minder koud. Gelukkig. Wie mij kent, weet dat ik nogal een koulijder ben.. De laatste nachten voldoen 3 shirts en 2 broeken. De bergen in het oosten worden boeiend!

Laat ik tenslotte de tittel verklaren..Gisteren achtte de plaatselijke krant ons belangrijk genoeg om driekwart pagina met foto s en artikel aan ons te besteden! We gingen uit ons dak toen we dit zagen! Van een schoon souvenir gesproken! Na 3 dagen in deze stad kent zowat iedereen ons als het koppel dat overal opduikt met gitaar, sfeer en schoon stemmekes!
De eerste keer speelden we gewoon op straat. Daar vandaan werden we uitgenodigd van restaurant tot restaurant om te komen spelen. Elke keer krijgen we in ruil van de baas lekker eten en van de klanten doekoes! We geven amper een cent uit en komen niets te kort! En dat allemaal door muziek te brengen..iets waar we allebei zelf super van genieten! God; Allah...who ever...is ons goed gezind! Dit noem ik nog eens een land leren kennen! ik hoop dat het geluk aan onze kant blijft... Morgen gaan we een weekend lang mee met een duikboot (om boot voor duikers) voor toeristen. Zon, zee en duiken in ruil voor muziek... It suits for me!!! HASTA LA VSTA BABIES!!!

PS...nog 2 gaatjes laten bij schieten in mijn linker oor. Echt super conventioneel! :)