Ode aan een kleine straatpiraat

OK dan, een kleine toegeving. k zal mijn best doen de wel degelijk te typen. k las het zelf even na en vond het redelijk onleesbaar dus...

Hier zit ik dan.. in het busstation op weg naar Kuadas. Helemaal moederziel alleen. Zonder mijn lieve reisgenootje, mijn homie de laatste drie maanden. Maar goed, voor ik hier belandde, overkwamen ons nog wel een paar interessante dingen. Ons epos...

Allereerst vergrootten we onze groep tot drie mensen. Nadia kwam na vele omzwervingen, liftend vanuit Nederland met een kleine 40 euro op zak, thuis bij der kleine Cindy. Voor details hierover moet je bij haar persoonlijk zijn..voor zover ik weet geen link naar een of andere 'popiejopie' blog..zonde, tis nochtans de moeite. Cindy was gedurende een paar dagen het noorden kwijt tussen die vele baasjes rondom totdat Nadia besloot een wilde tocht te ondernemen, de bergen in. Ze nam heerlijke linzen en rijst mee voor een heel leger, maar kwam na 1,5 dag alweer mopperend terug. Die *berg wemelend van backpackertjes!!! SIKTER zoals men hier zegt... Dan maar bij ons bezinnen ipv onder eenzame zon en maan. Cindy vond in deze luttele 36 uren tijd toch wel weer een kans om zich te verwonden..Gat in der achterpoot waar zelfs hardcore Jordi van schrok. Te laat om te hechten.. Nadia bemoedert der kleintje echter zeer goed en zit der de hele dag achterna met een watje en ontsmettingsmiddel terwijl Cindy vrolijk door het zand en allerlei boeiende stinkende vondsten blijft ploeteren. Succes Nadia! PS: Nu we het over honden hebben...tenzij er tegenbericht van Jordi komt, is Boliebo volgens ons niet zwanger! Dat spaart weer een bus vol pups uit!

Terwijl ik verder trek, blijft de bus met overige bewoners nog wel even in Olympos staan, heb ik zo de indruk. We hadden (hebben) het daar echt wel naar onze zin. Klimmen en bovendien genoeg toeristen om geld van af te troggelen..Ja menskes, als je met Jordi een beetje de wereld rond baggert, leer je dat wel!
Zo staken we een eerste vuurshow in elkaar die we voor minstens 60 man in het grootste guesthouse van Olympos neerzetten. Er zijn al betere shows gegeven in verleden, maar ook zeker wel slechtere. Gemengd succes dus. Verzachtende omstandigheden waren dat we nog nooit samen speelden, dat we 2 dagen repeteerden en dat ik nog nooit vuur van zo dichtbij gezien had. Daar stond ik dan met 8 brandende pieken op mijn rug, 5 brandende vingers en mjn kop in de fik. Ja hoor mamie en papie..ik ben voorzichtig op reis! Twas een spectaculair pak en nu kan ik me tenminste vuurmonster noemen. BEWARE Gelukkig is er nog Jordi, de held, mijn held, om alles te redden!
We vielen de mensen niet alleen lastig met vuur, maar ook met 'PAKORA'. Onze pakoradagen zagen er als volgt uit..kankerveel pattaten snijden (vrolijk liedjes zingend uiteraard!), prutje maken met ui-aardappel-geheime kruidenmix en vervolgens in soort van zoute pannenkoek draaien. Tlijkt misschien geen succes, maar dat was het wel. 'Your pakora rocks!!' klonk het uit de toeristenmondjes in bikini op het strand. Zo verkochten we alles voor 'bir-één lira' en verdienden we een goede 25 euro per keer zodat Nadia der chocolade, ik mijn ijsjes en Jordi zijn Efes (je mag 3 keer raden wat dat is...) konden kopen. Goed toch? Werkte vooral goed als ik een hoofddoekje op mijn gebruinde kop deed en met hertenogen knipperend en luidkeels roepend 'Turkish recipe' verkondigde. 'Trukke van de foor', noeme ze da bij ons!

Zo knipperend met mijn oogskes kwam ik op een dag 2 Duitsers tegen op het strand waarmee ik aan de klap geraakte. Ze bleken met zijn drieen te reizen in een busje. Volgens de aangename Turkse gewoonte nodigde ik hen uit op ons terreintje (want we wonen der ondertussen al zo lang..) En ja hoor...ze kwamen en zagen dat het goed was. Alleen was hun busje geen busJE, maar minstens ons formaat en besloten ze dan maar nog wat langer dan de geplande 2 dagen te blijven. Tot zover het subtiele 'fit-in' van Jordi.. Gezellig was het wel, s avonds aan het kampvuur waar Nadia de mensen maar al te graag entertaint met haar gitaar. De pauwen van de buren geraakten helemaal overstuur wanneer 'open up' voor zoveelste keer met nu luide instemming werd meegezongen onder begeleiding van een passend trommetje. Bende hippietjes waren we, zo gezellig bij elkaar.. Vervolgens vonden ook een zwervende Turk met zijn tent en 2 Fransen met hun busje een thuis bij ons. Ben curieus hoe dat afloopt... Jordi kan een camping beginnen.

En zo vlogen de dagen voorbij en kwam er vandaag de dag waar onze wegen zich scheidden... met pijn in het hart. Hoewel ik blij ben te gaan rondkijken in Turkije (voor alle duidelijkheid..ndia staat voor volgende reis op programma. k wil hiervoor langere tijd dan drie korte maandjes uit trekken.), doet het me zo vreemd aan de persoon waarmee ik drie maanden zo dicht heb samen geleefd achter te laten. k hoop dat we elkaar weer zullen ontmoeten. INALLAH! Jordi, lievelief, bedankt voor de briefjes en je fototje. Knuffel!

Vanmiddag vond ik meteen een lift rechtstreeks naar Antalya, waar ik me in afwachting van de bus maar neerzette voor het winkelcentrum met mijn hele hebben en houden. Met een schuine blik op mijn gitaar en uit verveling besloot ik het er dan maar op te wagen..ik nam het instrument uit zijn huisje, legde een pet op de grond en zette mijn keel open. Met mijn talent van zingen overstem ik net mijn blunders bij het spelen. Ach ja..die mensen kennen deze nummers toch niet echt en tenslotte dwarrelden mijn eerste zelfverdiende straatcentjes voor mijn neus neer.. Kwas toch wel ontroerd over mijn 13 lira na 20 minuten spelen hoor dames en heren. Toen bewaking kwam om me weg te sturen, bleef ik dapper naar hen lachen (om toch maar trouw te blijven aan mezelf), maar voelde het toch net alsof Jordi nog een beetje naast me stond..Ohhh...
3 jongeren spraken me aan (waarvan er één een vuurstok vasthad-meteen een gespreksonderwerp) en samen gingen we naar het strand om Raki te drinken en samen te chillen. (I learned from the best..I learned from *guess who?!*) Vervolgens gingen we naar het centrum en gaven we er samen een geinproviseerd showjte van muziek en stokkengezwaai. Daarna schreeuwend en breedglimlachend haalde ik weer genoeg geld op voor een flesje Raki. Heerlijk man! Echt leuk! Was echt super gezellig, het meisje regelde de bus, avondeten en ik fixte ook meteen weer eens een keertje een douche. Toch steeds weer een verademing na 2 weken wassen in de zee.

En dus ja, wat ik al zei..klaar voor een nieuw deel van het avontuur. k ben blij mijn Spaanse maat uit Tjechie weer te ontmoeten en eens te gaan rondkoekeloeren in dit 'apeland' :). Jordi, ge hoort nog van me! Voor alle fans van deze laatste... nog steeds welkom op mijn blogje uiteraard, maar geen rechtstreeks nieuws meer voorhanden over wat meneertje allemaal uitspookt. Tot Schrijfs!

PS: Nog een bericht persoonlijk aan mijn liefste TD! k wens jullie een ongelooflijk feest toe, waarvan het me pijn doet dat ik er niet bij kan zijn. Weet dat ik 2 mei heel erg aan jullie zal denken! Veel succes met de organisatie en geniet met volle teugen van al die kleine en grote kapoenen die jullie weer eens zullen zien! TD, ik kom snel weer over de vloer hé. Je kan al weer beginnen aftellen! Hele dikke kus aan jullie alle twee. Bedankt voor al de liefde die ik kreeg en nog altijd krijg!XX

FOTOs volgen. Ik moet nog een USB ding kopen voor mijn kaartje. Excuses!