Oranje Mannekes

De yoga begint zijn vruchten af te werpen. Mijn lichaam kan weer volledig bewegen en voelt nu aan als een steeds sterker wordende, geknede deegbal. De asana’s liggen me wel en ik begin ook in een heel aantal van hen rust te vinden. In een heel aantal ook niet…Alles wat moet stretchen gaat goed. De oefeningen op balans vind ik een hele uitdaging omwille van de concentratie die ze vergen. De kracht oefeningen doen mijn lijf nog vaak trillen in alle vezels. Ik voel me dus sterker worden bij elke les het zweet in stroompjes in mijn ogen lopend.
Yoga heeft ook minder gekende kantjes… en kan vrij gestoord zijn! Zo is er de Neti-pot, een soort mini gietertje waarmee je gezouten water op lichaamstemperatuur via je ene neusgat naar het andere neusgat giet. Het zou helpen om je derde oog te openen. Het is vooral een idiot zicht en na afloop lijkt het wel of je in een viswinkel staat met die zoute geur in je neus. Baadt het niet, dan schaadt het niet…misschien iets voor papa zijn sinussen?

En dan heb ik ook nog een ideetje voor mams der migraine. Ik kwam hier de Zwitserse Noomi tegen en had het met haar over haar beroep als acupuncturiste. ( Is dat een woord in het Nederlands?!) Met dunne naalden worden de energiebanen die doorheen je lichaam lopen opnieuw in harmonie gebracht. Het was vooral boeiend om me te realiseren dat deze hele oude ideeen zo gelijklopend zijn zowel in de Chinese cultuur als in de yoga (en wie weet in wat nog meer.) Het is fijn om zoveel interessante mensen tegen te komen die ook elk weer heel wat aanbrengen.
Zo was er ook Danielle uit Nieuw-Zeeland die de Ashram gebruikte als tussenstop voor thuis na net 9 maanden in een Boedhistisch klooster te hebben doorgebracht. Meditatie als drijfveer. Een kaal geschoren kopje als resultaat. Danielle was helemaal niet van het zweverig soort dat constant loopt te glimlachen en een halve meter boven de grond vliegt. Dat kom je hier helelaas ook wel tegen, al is dit gelukkig een absolute minderheid. Ze bracht me mijn eerste interesse bij over wat meditatie voor een mens in het dagdagelijkse leven kan betekenen.
Dan was er ook nog de schone Poolse Martha…Zowel fysiek als mentaal bezit ze die vonk die mij, moest ik man geweest zijn, complete aan haar voeten zou werpen. Haar ogen dromerig blauw groen en een glimlach die rijkt tot de uithoeken van haar gezichtje met Aziatische trekken. Ze praat met een nonchalance die haar enkel mooier maakt en beweegt zich zo gemakkelijk door deze vuiligheid rondom dat ik ervan sta te kijken. Een parel kirrend over alledaagse dingen net omdat ze zo alledaags zijn. Zoals het kopen van snoepjes aan een overvol geladen rommelig kraam verdwijnt haar fijne hand in de pot als dat van een kind. We smullen samen van haar verovering gezellig keuvelend in het nachtelijke Rishikesh.
Ook Nathalie uit Israel betekende een fijne kamergenote voor me gedurende enkele dagen. Ik herinner me een verhit gesprek met Mich over de Joods-Palestijnse kwestie en ik ben blij er met haar over te hebben kunnen spreken. Hoe moeilijk moet het zijn om in Israel geboren te zijn, op te groeien met aanslagen die je je vrienden uit je leven rukken. Geforceerd in het leger te moeten voor een regering met wie je het niet eens bent over hun aanpak van jouw toekomst en die van je kinderen. Weten dat je je leger wel op de been moet houden omdat je land het zonder leger geen 2 uur zou uithouden. En dat dit betekent dat jij en je hele omgeving het ook niet langer dan dat zouden trekken. Hoe moeilijk moet het zijn om wapens ter hande te nemen tegen jongeren die net als zovele anderen net zo goed je vrienden zouden kunnen zijn. Een natie die zich recht wil houden op zoon artificiele manier en dat met als leiders een verscheidenheid aan culturen met zich meedragend uit de hele wereld meegebracht naar een plek na een aanslag op elk van hen. En ik besef nu meer dan ooit hoe verschillen in cultuur voor problemen kan zorgen. Overal het vijfde wiel aan de wagen. Meerdere gesprekken als dit zijn vast nog onderweg, want naast ‘orange people’ (zie verder) krioelt het hier van Israeli’s.
Ook met William, de hillarische reiziger - journalist – Braziliaan en ongelooflijk homosexueel - heb ik goede gesprekken. Oa over het kastesysteem in India dat officieel geen invloed meer zou mogen hebben op de levens van mensen, maar in werkelijkheid alles overheersend is. Een systeem waarin ongelijkheid tussen mensen als een paal boven water staat. Waar dit niet in vraag wordt gesteld. GEbaseerd op een eeuwenoude godsdienst die mensen verteld te beschikken in hun lot dat hen nu toevallig in dit leven is toebedeeld. Volgende keer beter…. De rijke man die de tuktuk bestuurder niet in de ogen kijkt en enkel adresseert in een bevelende toon om zich niet te verlagen. En dan vooral…geen van beiden die zich hierover vragen schijnen te stellen. Hoe gelijkend ook met de ideeen over hemel en hel in het Christendom nog kortgeleden bij ons in Europa (en nog steeds in andere plekken in de wereld!) Toch ziet het er niet naar uit date r hier in de komende 10 generaties iets fundamenteels gaat verandern. ‘Is dit fout’? Vraag ik mezelf dan af. Naar mijn aanvoelen staat dit alles haaks om mijn eigen idealen. Maar wie ben ik nu om zo’n eeuwenoud systeem te veroordelen. Meditief observeren dan maar en hopen dat verlichting komt.
Een dagje uit naar de watervallen. Het eerste stuk over asfalt is plat en niet echt de moeite, maar de weg naar boven… Door de jungle klimmen we uiteindelijk enkele honderde meters de hoogte in tot we aankomen op het hoogste punt waar plots enkele tientallen rijstvelden groenig liggen te blinken in de zon. De Gang aver beneden ons in de vlakte.Hier en daar de gekleurde stippen van sari’s. Onderweg komen we vrouwenlijfjes tegen, smalle tengere vrouwenlijfjes gehuld in stoffige vodden die de contourden van jonge borstjes vertonen. Vrouwenlijven met gigantische hoofden van groen bladerdek dat ze hoog over de kronkelige stenen paadjes naar hun huisjes dragen. Wat een lasten kunnen deze meisjes toersen en dat met een glimlach zo breed voor ons, toeristen, die ik na deze klim nog maar moeilijk kan opbrengen. Ergens in het midden kiezen we een plekje uit om te zwemmen in het koele water van de loodrecht naar beneden stortende waterval. Hoe heerlijk koel nadat mijn gezicht aanvoelde of het wel 50 graden C was en de straaltjes zweet, alweer, mijn lichaam tot een zwembad omtoverden. Op de top is de vermoeidheid groot en genieten we met zijn allen van de verassingsmaaltijd die ik mee naar boven heb gesleurd.Gewoon wat brood, koekjes, honing,… Maar iedereen is er heel gelukkig mee en ik kan er zo van genieten als mensen samen eten van dingen die ik heb voorzien. Misschien mijn mama gevoel dat af en toe toch komt boven borrelen. En ik zit natuurlijk qua ‘zorgen’ ook wat op mijn honger nu mijn ventje er niet is. Die gaat nog genieten van onze hereniging… ook mede dankzij Ragni.

Op een avond stelde ik Ragni, de masseuse, voor om haar een keertje te masseren voor de verandering. Ze was in de wolken. Blijkbaar was het de eerste keer dat iemand dit voorstelde in jaren van massages geven hier op de Ashram. Sinds die avond zijn we hele goede vriendinnen.
En dus wisselden we van plaats in de massage ruimte en mocht ik haar eens een keertje verwennen. We vond het heerlijk en ik eigenlijk ook. Ragni is een mooie, ietswat plomp gebouwde jonge vrouw die fysiek absoluut geen afkeer opwekt. Het deed me goed om dat donkere lichaam aan te raken omdat dit me opnieuw een stapje vooruit hielp in mijn relatie naar Inidiase mensen toe. Een relatie die voor mij absoluut niet evident is. Ragni gaf me tussendoor tips en stelde voor om me echt goed te leren masseren, want volgens haar heb ik er ‘de handen’ wel voor.
Hand in hand met mijn vriendin begeef ik me voor het eerst in de gezellige drukte van Rishikesh down town. We zijn op zoek naar Henna voor mijn haren en een plaats waar ik opnieuw mijn neus kan laten piercen. Zoals altijd met twee vrouwen in een winkelstraat vinden we veel meer dan we zoeken. Henna in een soort spuittube als voor chocolade op een tart waarmee ik in de avonden mezelf en anderen tot in de late uurtjes mooie voeten bezorg. Een glas versgeperst citrussap met zout dat nogal zweterig zwoel smaakt en afkomstig is van een vuile duwkar met een hoge stapel fruit en een grote draaimachine-persconstructie. In het midden rookt ere en stevige wierrookstomp die de meeste vliegen en ander ongedierte op een redelijk veilige afstand houdt. Ik ben er niet helemaal gerust op om dit brouwsel naar binnen te werken, maar ik overleef het wonderwel. Als we een plaats binnenstappen voor mijn piercint is die plek vrij netjes gepoetst, is er airco en staat ere en ietswat ouderen man van tegen de 60 achter de toog. Ragni noemt hem al snel respectvol ‘uncle’, maar is daarvoor niet minder hard in het gepingel om een goede prijs. Ik herinner me van vorige keer dat dit wel eens een pijnlijke aangelegenheid kan worden en ben daarenboven bezorgd over de naald. Gebeurt alles wel hygienisch genoeg? Ik kijk met een wantrouwig oog naar de kerel zijn pinknagel die er veel te lang, onverzorgd en vooral smerig uitziet. Maar goed..de naald is het belangrijkste. Zeer serene komt de man naast me staan en ik vraag me af wat hij nu precies komt doen wanneer hij mijn neusvleugel beetneemt en mantras begint op te zeggen. “ It will help against the pain!” klinkt het in gebroken Engels. Ik ontspan me…gekke Indiers. En dan plots…voor ik er erg in heb, duwt hij de naald, die hij blijkbaar als volleerde goochelaar in zijn mouw had zitten ofzo, door mijn neus. Ik merk dat ik een paar seconden lang serieus aan het vloeken ben voordat hij achteruit stapt en ik mijn betraande ogen…en gepiercete neus in de speigel tegenover mij zie. Zo. Dat is ook weer achter de rug.

We bezoeken de beatles Ashram. Zij maakten Rishikesh namelijk wereldwijd bekend. Iemand had me al verteld dat we die aan de overkant van de Ganga konden vinden, maar zowel Navin als Sabbal van de Ashram gaven heel andere aanwijzingen., dus gingen we aan de hand hiervan op pad. De berg op, tuktuk fixen, veel blabla… Na een uur worden we gedropt aan de ‘Vital’ Ashram. We vragen aan een local lady waar de popsterren dan precies verbleven. Ze schiet in de lach en grinnikend leidt z eons naar haar terrasje en wijst in de verte. En ja hoor…aan de overkant van de rivier die die ponder ons stroomt, zien we de specifieke contouren van de Ashram boven de boomtoppen uitsteken. We begrijpen dat ere en misverstand was omwille van de uitspraak ‘Beatlle’ en ‘Vital’. Dan maar onder de snikhete won daarnaartoe. Gelukkig is het gezelschap aangenamer dan de geuren die we gtegenkomen. Het blijft me verbazen hoe India zo kan stinken. ‘The orange people’ die Rishikesh om reliegieuze redenenen dezer dagen in grote getalen (zo n 10 miljoen tieners compleet in oranje gehuld gespreid over een kleine 3 weken.) bezoeken, zitten er voor heel wat tussen. Zij doen me meer dan ooit beseffen dat Indiers echt anders in elkaar zitten als de gemiddelde West-Europeaan. Hoe ze blootvoets door het lijk, de stront van koeien en de viezigheid ploeteren. Hoe ze luid schreeuwend voorbij lopen. Hoe ze je zonder gene aanstaren met hun nietsverhullende blikken en ongevraagd fotos van je nemen. Tijdens je maaltijd komen ze gewoon met zijn zessen ofzo naast je staan kijken vanaf 30 centimeter afstand. Echt ongelooflijk.

Voor het eerst in lange tijd heb ik mijn lonely planet nog eens ter hande genomen. De idée om verder te trekken is aanvaardbaar geworden in mijn hoofdje. Waarschijnlijk ben ik in de korste keren wel weer geshockeerd, maar goed…ik durf er toch alweer aan denken. Samen met William ( de Braziliaan ) en Sherry, een struize lieve goviale Amerikaanse uit Utah, zaten we samen en werkten we een plan uit voor de komende maand. Met dit vooruitzicht, om voor een zeer groot stuk samen te reizen, begint tijd zich echt weer op een normale manier te gedragen. Een dag telt niet langer 48 uur ipv 24. Ik heb met behulp van al deze dingen die op mijn pad kwamen een rust gevonden die ervoor zorgt dat ik me gelukkig voel met wat ik bezig ben.