Kassar Devi en Varanasi

De etappe Kassar Devi was zeker de moeite waard. Onderweg ernaartoe was er de nodige suspence toen bleek date en kikshaw vast was komen te zitten op de treinsporen tussen gesloten barelen. Met man en macht werd er tegen de tijd in geduwd. Ellie en ik vluchtten ongerust uit onze jeep in het besef dat brokstukken na een eventuele clash in alle richtingen zouden kunnen vliegen en we stonden vlakbij gepakreed in de gevormde file. Na even te hebben staan toekijken dude ik mijn rugzak in Ellie s armen en besloot meet e gaan duwen en trekken aan het gevaarte in de hoop er beweging in te krijgen. Toeval of niet, na 10 seconden dat ik me er mee ging moeien, rolden de wielen in de juiste richting. Enkele mannen lachten me goedkeurend toe, hun hoofd wiggelend terwijl ze op hun biceps wezen. De trein kwam precies een halve minuut later voorbij geraasd.
Na een degelijke reis op de nachttrein waarbij ik perfect sliep ( wat een mens al niet gewoon wordt!) kwamen we na wat gehaggel met taxichauffeurs aan in Almora en vandaar in Kassar Devi. Ellie was niet in hare goeie. Ziekjes en wzak na de uitputtende uren in de jeep die zich zonder al te veel scrupules doorheen de bergachtige bochtten slingerde, plantte ik haar neer in de plaatselijke toeristen – hello to the queen (Indian reizigers weten waarover ik het heb..) – kampement. Daarna ging ik zelf op zoek in de nog steeds gietende regen naar een plekje voor de komende dagen. Niet eenvoudig aangezien Ellie in haar hoofd had gestoken dat ze en plek met eigen keuken en badkamer wilde en bovendien date r net een giga lading Israelis was toegekomen. Alles in de omgeving volboekt… Toen plots out of the blue, Aman op zijn motor kwam aangezet om me te ontvoeren naar zijn prive huisje dat hij wel een weekje wilde onderverhuiren aangezien hijzelf ere en tijdje tussenuit wilde. En zo kwam het dat we 5 nachten lang in dit heerlijke natuurstenen hutje konden verblijven.
Mijn God, wat een wolkenspel zagen we vanuit ons vensterraampje (tussen de weedplanten door) bij het vallen van de avond. De kleuren, de Bergen en spijtig genoeg ook de muggen… Ik maak een wandeling in mijn eentje zonder gekend begin en eindpunt geheel en al op mijn orientatiegevoel. And yet..I m sitting here, writing this letter…;) De wandeling bracht me over verlaten bospaadjes en door dorpjes waarin iedereen je ofwel schaterend om een foto vraagt ofwel enstig om bakshish, centen dus. Een ‘wow-gevoel’ bleef hier niet achterwege. Daar stond ik dan, op mijn eentje, verlaten berglandschap voor me uitgestrekt als de belonging voor de moed die me telkens weer weg van mijn Belgie landje leidt. Ik ben trots op de ballen aan mijn lijf en de kansen die ik voor mezelf schep.
Het stadje vlakbij, Almora, heft met zijn charmante grootte mijn hart gestolen. Mooie kronkelende marktstraatjes met winkeltjes waar je alles vindt. Van wolwinkeltjes, tot ijzermarchants, tot optician. En allemaal petieterig klein met een reuzeglimlach paraat. Ellie en ik laten ons beiden brillen op maat maken. Voor dit en een show zonnebril betaal je hier nog geen 20 euro. Op dit verwendagje gaan we naar de beauty parlour voor een facial een leg wax. Minstens 6 a 7 lagen crèmes met meer of minder aangenoame geur dringen onze porien binnen. Na een uur langer daar te hebben doorgebracht dan gepland, missen we de laatste jeep terug naar het dorp. Met mijn vlotte ‘fix cappaciteiten’ wil ik ons redden en in de plaats daarvan zet ik ons leven op het spel als blijkt dat de gast die ons op zijn motor afzet, drunken is. Zijn alcohol walmen en flarden gesprek met zijn liefke aan de telefoon zorgen ervoor dat ik bleker dan ooit van zijn bike stap. Een schietgebedje did the job, denk ik.
Een dag later wordt onze slechte motorervaring omgetoverd als we over de donkere bergpaadjes onder een sterrehemel met 4 fijne gasten rondtoeren. Ashok, mijn leeftijd en student met autom restaurant en een portefeuille vol briefjes. Achmed something something, een verlegen romantische jongen die vecht voor zijn liefdesrelatie met een meisje uit zijn highschool tijd. En ‘Enrique-gudu’ de jongen met een wzak voor Enrique Eglesias, diens slick talk maar oh zo onschuldige houding. Tenslotte, Vinod, den intellectuelen van de oop die uiteindelijk diegene blijkt te zijn die zijn handen moeilijk kan thuishouden. Der moet er altijd ene tussen zitten. We ontmoetten elkaar op een uitzichtpunt over de HJimalaya s en ze haalden ons op voor een avondje uit op de festival avond voor de gezusters ‘Nana Devi’. Elk excuse is goed voor te feesten, toch? Voor het eerst vind ik een hindu temple de moeite waard. In actie met kaarsen, gezang, drums, gebeden, luiden van zware klokken, geschuifel van mensen. Op deze manier storen de plastic kitcherige attributen me niet zo. Met al de vlaggetjes uit in de zigzag van straatjes en lichtjes als guirlandes kriskras in de lucht van dak tot dak, lijkt het een carnavaleske kermisavond. Kraampjes met zoete lekkernijen en warme drunken dragen bij aan de sfeer. Voor het avondeten trekken we opnieuw de hoogtes in en preparen we een sort pasta die Ellie en mij absoluut kan bekoren, maar die de jongens nu niet meteen de avond van hun leven bezorgt. Gek hoe smaken zo kunnen verschillen. Neemt niet weg dat de jongens ons en zichzelf amuseren. Gitaar tokkelend, filosofieen verspreidend die nergens op slaan… that’s what keeps the world going round I guess. Vinod blijft vastberaden zeemzoete berichtjes sturen in de hoop op een vruchtbare toekomst. Mmmm…ff nadenken.. nee bedankt.


Varanasi, vochtige kamers en regenachtige dagen doorweven met rokerige wolken die menselijk assen met zich meedragen. Omdat we geen piemel hebben, kunnen we de crematies niet van dichtbij bekijken. Vrouwen zorgen voor teveel scene als ze te dichtbij komen…En dus bekijken we het hele tafereel vanop het dak van het aanpalende gebouw dat het sterfhuis blijkt te zijn. Een huis waarin de toekomstige lijken liggen te wachten op hun dood zodat ze vervolgens regelrecht naar het nirvana kunnen via de Ganga. Wij twee, zo gevoelige zielen worden voorbij deze arme mensen geleid in de hoop op een rijkelijke donatie voor hun brandhout. Een uitgemergeld vrouwenlijfje geeft ons met trillende hand een zegening en strekt het vervolgens uit met een vragende, smekende blik waar zelfs de meest hartvochtige tourist niet aan kan weerstaan. Een kind van nog geen anderhalf steekt, wanneer we het huis ontvluchtten, het handje op eenzelfde manier naar me uit. Mijn hart kan deze cynische cirkel des levens maar moeilijk aan en mijn humeur zakt hierdoor zo af en toe serieus onder het nulpunt. Een gevoel van hulpeloosheid kan hier niet anders dan je in het lijf kruipen. De kleverige vuilige vochtigheid zorgt er vervolgens ook voor dat je er niet vanaf geraakt.
De volgende ochtend staan we op om 5.30u om een ochtendlijke rondrit met de boot te maken. Na veel geode met de plaatselijke roeiers betalen we maar net iets meer dan de normale prijs. En uiteraard begint het te stortregenen na een half uurtje. Ik begin te geloven dat mijn De Bevere kant er voor iets tussenzit. Yael, die zoals steeds der paraplu vergeten is, kruipt mee onder mijn te klein exemplar. Als een oud Koppel vitten we op elkaar, bezorgen elkaar lachbuien die ons bijna overboard werpen en zitten we in elkaar verstrengeld (om te ontsnappen van de regen e!!) onder ons paraplu dakje. De gedachte aan ons afscheid komt vaker en vaker bovengedreven en doet me meer verdriet als ik me had kunnen voorstellen over zulke korte vriendschap. Kletsnat alweer roeien we aan de andere oever van de Ganga waardoor we geen steek zien van de ghats, de terrassen in de rivier waaraan de mensen zich in het super vervuilde, maar heilige water, wassen. Op de terugweg steken we gelukkig de rivier over en drijven we op 5 minuten tijd weer naar het beginpunt. Voor de zonsopkomst waren we te laat en de puja rituelen warden omwille van de regen uitgesteld tot de avond. Heel veel hebben we dus niet aan ons avontuur gehad. Maar goed, ik heb wel op de Ganga gevaren.. Driewerf hoera!!!
Onze treinreis hiervandaan zorgt voor heel wat beroering. Er was voor mij geen erger station tot hiertoe dan dat van Varanasi. Om een voorbeeld te geven ligt hier een man met een of andere huidziekte, waardoor grote witte vlekken zijn lijf bedekken, helemaal naakt te sterven in de wachtrij aan het loket. Hij ademt in korte stoten en kreunt pijnlijk. Niemand die naar hem omkijkt. Iedereen stapt doodleuk over hem heen. Varanasi zien en sterven…
Na en kwartiertje te hebben gedut op mijn laagste bunkbed in de trein voel ik iets kriebelen over mijn arm. Met mijn zaklamp zie ik op ongeveer 10 centimeter van mijn hoofd een muis voorbij trippelen. Niet dat ik zo gigantisch bang ben van muizen, maar zo onverwacht in de nacht overheen mijn lijf ben ik toch niet meteen een fan. Mich troost me vanop een halve aardbol afstand.
Op onze overstap moeten we een aantal saaie uren doorbrengen op een perron van een of ander boerengat. Een mens kan maar een x aantal bladzijden lezen zonder zich te laten afleiden door het volk dat voorbij komt gewandeld. Plots merken we beiden een mooie Indische jongen op van een jaar of 20. In een idiote bui daag ik Yael uit om hem een knuffel te geven in ruil voor 500 rupees. Gedurende een moment zie ik twijfel in haar ogen, maar dan schiet ze al seen pijl uit een boog naar het arme niets vermoedende slachtoffer en bezorgt hem voor mijn ongelovige ogen de schrik van zijn leven. Hij probeert nog haar te ontwijken, maar tevergeefs..haar knuffel vindt zijn doel. Ik kom haast niet meer bij van het lichen en ook de andere mensen rondom ons schieten in een lachbui als ze de opzet begrijpen op het moment ik de 500 rupees overhandig. De getraumatiseerde jongen sprong snel op een voorbijsnellende trein en werd nooit nog teruggezien.
Terwijl Yael in de volgende trein ligt te ronken ( en daar kan ze wat van) koop ik voor haar van een van de vele verkopers die luid schreeuwend hun waar op de treinen aanprijzen, een tegenjas. Daar was ze al een tijdje naar op zoek. Net voor we afstappen geeft ze haar rugzak aan mij in bewaring terwijl ze naar het stinkende kotke in de trein loopt dat men ook wel eens ‘bathroom’ durft te noemen. Op dat moment stop ik de regejas in haar tas als verrassing. Wanneer ze hem na een tijdje ontdekt, snapt zee r niets van. Geen geld gestolen en als bij wonder een gloednieuwe regenjas…Ik speel het spel dan maar mee. Hoe kan dat nu? En net toen je een regejas wilde? En je was de hele tijd rondom je tas…je liet hem enkel bij mij achter? Hoe kan dat nu?!? Hilarisch hoe ze niets doorheeft en de regenjas verschijning al seen onverklaarbaar mirakel ziet en beschrijft aan iedereen die het maar wil horen. Hihi, en ik dacht dat ik de enige geit was…