Niet alles rozegeur en manenschijn

Dag lieverds allemaal...

Waar te beginnen? Er is alweer een tijdje voorbij en in die tijd is er zo ongeveer een oneindig aantal emoties en bedenkingen door mijn hoofd geschoten. De eerste dagen van blije verbazingen zijn voorbij en de realiteit is ondertussen serieus beginnen door te sijpelen. Het sprookjesidee dat ik van India had, heb ik moeten laten varen.

Het is erg moeilijk om over te brengen wat ik voel en meemaak aan mensen die hier nog niet zijn geweest. Ik kan het volgens mij best uitdrukken door te zeggen dat alles hier heel heel erg ‘intens’ is. Maar dat woord is nog lang niet intens genoeg… Je kan je niet verschuilen tegen het constante lawaai in de straten, tegen de vuiligheid die je overal rondom je ziet. De vliegen, de modder, de urine, de uitwerpselen van allerlei dieren in de straten. Koeien en apen die overal aanzitten en tegenlopen. De kinderen die hierin rondlopen, half naakt of met vieze lapjes rond hun lijf. De mensen die tussen dit alles op vodden en onder druiperige zeilen slapen. De schok van de gigantische verschillen tussen mensen die in Mac Donnald hun hamburgers zonder meer verlekkerd verorberen met op 2 meter afstand achter het vensterglas een straatkind in de overlopende goot dat voor een ruppie een smerige ballon probeert te verkopen. Het snot dat van hun gezichtjes druipt en al de muggen en insecten die erop afkomen.

Ik ben er letterlijk gewoon niet goed van. Meer kan ik hier moeilijk over zeggen. Het typen dat mij altijd vlot gaat, hapert nu maar al te vaak. Ik heb hier niet echt woorden voor.

Al de bovenstaande dingen wijzen op de armoede, die hier heel groot is. Maar het is ook meer dan dat. De cultuur en de omgang met elkaar is ook zo anders. Hoewel deze mensen het uiterst goed bedoelen, kan ik er heel moeilijk mee om. Ik kan het zo moeilijk onder woorden brengen… Laat het ook maar zo. Mijn contact met Rakesh verliep tegen het einde ook heel roestig en ik heb, ergens ook met spijt in mijn hart omdat onze twee culturen zo van elkaar verschillen, hiermee bewust moeten breken. Als je hier niet voor je eigen opkomt, verdrink je in de massa. Een massa..een massa van alles.

Ondertussen ben ik in Rishikesh aanbeland en gelukkig heb ik hier een plekje gevonden waar ik tenminste op adem kan komen. In de Ashram ‘ananda prakesh’ krijg ik onderdak, eten en yogales tegen een hele lage prijs (normaal is het concept van een ashram gratis, maar om het rendabel te houden, vraagt men hier toch een kleine bijdrage). Het is hier een veilige haven waar ik rust en andere backpackers vind. Het doet me deugd mijn ervaringen met hen te kunnen delen en te beseffen dat ik niet alleen sta met mijn emoties. Hier kan ik de tijd nemen om aan India te wennen en stap voor stap (in gezelschap van anderen) naar buiten te gaan.

Het leven in de Ashram is op zich al een behoorlijke ervaring. Je staat om half 6 op om om 6 uur de eerste yoga les te volgen. Daarna krijgt iedereen ontbijt. Om 12 uur lunch en van 4 tot 6 s avonds opnieuw yoga les. Daarna avondmaaltijd en om 9.30u sluiten de poorten. Tussendoor kan je gebruik maken van de bibliotheek om je te verdiepen in de idée achter yoga. Of je kan rusten..wat ook echt wel nodig is na deze loodzware lessen van fysieke inspanning. Het is nu niet dat ik nog nooit eerder aan sport gedaan heb…maar ook voor mij is het een hele uitdaging om de posities aan te houden, mijn schouders op de juiste manier open te draaien, mijn spieren te voelen trillen en te vechten tegen de pijnen van de voorgaande dag. Onze master is gelukkig iemand die zijn leerlingen goed kan motiveren. Iemand die op het eerste zicht erg serieus is, maar al snel zijn humor en plezier in de yoga laat blijken. Hij haalt er een soort plezier uit ons te horen zuchten en steunen en komt dan heel nonchalant voorbij, duwt je nog wat dieper door je benen, kijkt je aan en zegt grijzend ‘Now, relax your face!’. Lenig en sterk kom ik hier alvast wel uit. Wie weet doet het ook nog iets aan mijn geest zodat ik het hier binnenkort allemaal wat beter aankan. Inshallah! (Ik mis mijn Turken…)

Mijn lichaam heeft het ook moeilijk om te wennen aan het voedsel hier dat uitsluitend vegetarisch is en vooral uit rijst, chiapatti, bonen en rare sauskes bestaat. Het eten boeit gewoon niet..het is zo saai, dat ik het gewoon niet door mijn keel geduwd krijg. En in combinatie met zware yoga lessen kan je je wel voorstellen dat ik me heel erg zwakjes voelde. Gisteren ben ik gewoon de markt opgewandeld en heb alles waar ik zin in had gekocht. Koekjes, chips, brood, boter, zout, … gewoon op het gevoel af. In mijn kamertje heb ik een keertje goed gegeten en nu voel ik me fysiek er terug al wat bovenop komen. Ik kan terug op mijn benen staan zonder te duizelen en het koortsig gevoel is ook weg. Gelukkig maar, want die zwakte hielp me niet vooruit. Tussendoor wat normaal brood, boter en zout blijft op mijn menu staan.

In de avonden gaan we met zijn allen, master incluis, soms op pad. Die tochtjes doen me goed omdat ik er dan voor het eerst plezier uit haal om me tussen het volk te begeven. We dalen af naar het centrum en gaan kijken naar de mensen in hun oranje kleren die aan de oever van de Ganges liederen zingen voor de rivier en voor de gigantische standbeelden van Shiva, Krishna, Brahma en die ene met het olifantenhoofd, Ganesh, zo heet hij. In rijen zitten ze op de trappen die afdalen naar de kolkende massa als op een tribune, zingend en in extase. Met dit vertoon lijkt het wel of er elk moment een of ander creatuur uit het water voor ons zou opdoemen ofzo.. maar neen.. het water blijft gewoon tegen hoge snelheid voorbij stromen, mandjes gevuld met zoet ruikende bloemetjes en wierook dragend. De 5 rupee - wensen drijven mee met de heilige vuiligheid.