Welkom bij Rakesh

De clichés die over India worden verteld, lijken te kloppen. Ze schudden op zo n bijna nonchalant maniertje met hun hoofd, dat het lijkt of het niet goed vastzit op hun schouders en het er elk moment af kan gaan schuiven. Indiers rijden inderdaad ook als een bende losgeslagen gekken kriskras door elkaar. India is the biggest democracy in the world.. we have freedom to go and stand where we want. Dat zie ik ja.. Waarom iemand zich in godsnaam ooit bezighield met lijnen op het wegdek te schilderen, weet echt geen ziel. Misschien om er vooral niet tussen te rijden. Bovendien zijn hier mensen volgens mij pas geslaagd op hun rijexamen als ze 120 keer in 1 minuut op hunne claxon kunnen duwen ofzo. Ik kan letterlijk niet tot 2 tellen zonder ergens rondom mij getoeter te horen. Geen kwestie van te duiden op de debiliteit van een of ander wicht achter het stuur..neen, gewoon laten weten dat je eraan komt. En ze komen werkelijk vanuit elke windrichting op je af die afstandse auto s, boordevolle bussen, 3 wielige rickshaws, moterrijders en fietsers! Zo nu en dan duikt er ook nog een paard met kar op dat er vast rustigers uitziet dan ik in dit hele zootje. Met een zakdoek voor mijn mond sla ik me er wel weer door. En dan komen we aan het derde cliché dat spijtig genoeg ook klopt. Delhi stinkt echt tegen de sterren op. Zoveel opeengepakte mensen ploeterend hun weg banend door de stad en hun leven in een vochtigheid die je op je kop valt als een olympisch zwembad. Dit is zo n plek waar je handdoek een dubbelleven lijkt te leiden... Je bent kletsnat ook al heb je je net een halve seconde van tevoren afgedroogd. Trouwens ook back to good old bucket shower. Me like very much (en dan schud ik zo ne keer met mijn kopke) Tenslotte is er nog een laatste cliché dat ik tot hiertoe kan weerleggen. Ik ben nog steeds niet met ongemakken aan het toilet gekluisterd. Jeej! Elke keer netjes de handjes wassen, mineraalwater drinken en niet al te pikant eten in mijn kweek duwen. Yeah right! Moet ge hier ne keer proberen! Eerste maaltijden waren dan ook vooral brood en rijst. Als ik zo doorga moet ik nog ne keer op zoek naar laxeermiddel ofzo. Ik probeer dus wat te anticiperen, mede omdat de toiletten hier nu niet meteen de meest aangename kamertjes zijn met bloemetjes op de muur en bijpassend toiletpapier. Neen.. ook dit cliché verdient een vinkje naast zijn naam: grijze betonnen stinkputten – check! En Braham is deze ongelovige natuurlijk zo slechtgezind om haar nu net in deze eerste dagen haar regels te bezorgen. Special gift, for you my friend! Och ja.. we vliegen erin!
Tot zover de clichés die mensen afschrikken. Gelukkig is e rook nog de Indische gastvrijheid die mij doorheen al deze hindernissen loodste op mijn eerste dag en die zo ongeveer een oneindige stroom vragen welwillend beantwoordde. De afspraak was dat Rakesh, mijn gastheer, me zou komen afhalen in de luchthaven en dat hij me zou herkennen aan de gele bloem in mijn haren. Na twee uur vertraging bij mijn vriendjes de Turken in Istanbul te hebben opgelopen, stond ik bijna met mijn bloem te zwaaien in de hoop dat er nog iemand voor mij zou opdagen. (Amai, da klinkt fout..) Rakesh kwam me vanuit het volk tegemoet met een stevige handdruk en een smile tot achter zijn oren. Hij bracht me naar de plek waar ik dit nu schrijf. Zijn huis, op dit moment leeg omdat zijn dochter is getrouwd in Californie, zijn zoon op trouwen staat in London en zijn vrouw ook in Londen zit om de juiste vrouw voor haar oogappel uit te zoeken. Rakeshs motto is ‘mi casa es tu casa’ maar dan in het Hindi waar ik tot op heden nog niet meer van versta als sokriya en Namaste. In progress.. Mijn host die zelf al in Europa was, voelt wel redelijk goed aan in hoeverre privacy een belangrijk iets is om een mens zich op zijn gemak te laten voelen. Wat natuurlijk niet wegneemt dat alles nog steeds veel meer in gemeenschap gebeurt als wij gewend zijn.
Hoe heerlijk om rondom je dingen te zien gebeuren waarvan je geen yota begrijpt! En dan die ontdekkingsreis om achter al deze dingen te komen. Dit brengt je op plaatsen en in situaties die je elke keer weer met je mond doen open staan. Jij moet er ook elke keer een manier voor vinden om ermee om te gaan, want af en toe wordt het universum van je eigen cultuur serieus op de proef gesteld. Kwestie van een evenwicht te vinden tussen je eigenheid en je openheid. Een boeiende uitdaging.
Voor het eerst in lange tijd stond ik opnieuw op zonder rugpijn. Ik moet mezelf dringend een plank aanschaffen thuis om op te slapen. En dan zijn er nog de olifanten die vanuit de metro in de velden rondom als koeien staan te grazen (en ik die al stond te springen over een schattig eekhoortje in het park! Ik werd echt gek toen ik dit zag!) Of mijn dierbare turkse slipper die door een handige shoepollisher een nieuw leven kreeg. ( Nadat ik eerst de hele metro hinkellend rondsukkelde en al de militairen hun rifle geamuseerd toekijkend vanachter hun zandzakjes lieten zakken.) Het buurmeisje dat mij hooguit 14 leek maar een stuk ouder bleek te zijn. (En lesgeeft aan de universiteit van Delhi. Ik gebruik nu haar computer met draadloos internet. Gek hoe ook de huisvesting bij deze mensen er zo kramikkig uitziet.) Mijn eerste dolle ritten met de rikshaw dwars tegen de verkeerstroom in. Mijn kamertje met de vele Hindu goden tegen de muur op mij neerkijkend met hun blauwe huid, vijf hoofden, zwaarden en slurfen...teveel, teveel, volgende keer weer.