Ongeveer halfweg Siberie

Ondertussen hebben we Moskou achter de kiezen. Het (dure) Kremlin bracht me naast zere benen van het lange museumbezoek aan allerlei adembenemende attributen van de Tzaren, een flinke snotvalling op. Een dikke week later heb ik er nog steeds last van. Flink bezochten we ook het mausoleum van Lenin. Toch wel een vreemde gewaarwording om in alle stilte de trappen af te schuifelen naar zijn tombe en hem daar te zien liggen opgebaard, te kijk voor zijn toekomst. Een toekomst waarin hij eigenlijk al lang geen plaats meer heeft. Het rode plein is zoals voorspeld enorm. En naar goede Russische gewoonte staat niets aangegeven in het Engels, waardoor je een paar keer op en neer moet lopen voordat je doorhebt waar de ingang is, waar je je fototoestel in bewaring moet geven en waar je in de rij moet gaan staan. De lanen zijn steeds enorm en ze schijnen er een sport van te maken om de zebrapaden op de meest onlogische plaatsen te schilderen. Met gevolg dat je 150 meter loopt naar een kruispunt om dan tot de constatatie te komen dat je weer 300 meter terug moet. Gelukkig schijnt de zon in het snikhete Moskou en maakt de rust in het ultra moderne Gorki park, met alle mogelijke faciliteiten tot relaxen, veel goed. Moskou in al zijn moderniteit doet denken aan een Westerse stad... met teveel airco... a-tchoum!

We trekken met de nachttrein naar Kazan. Na de derde keer nu de nacht te hebben moeten doorbrengen, opgekruld in de meest onmogelijke houdingen op gewone zitplaatsen, begrijpen we dat we in dit seizoen goed op voorhand moeten reserveren. ( Amper toeristen, wel heel heel veel Russen) Naar Kazan is het dus erg goedkoop, maar niet zo erg aangenaam omdat de prijs bovendien zatte Russen aantrekt die niet per se gemeen, dan wel enorm lastig en stinkend zijn. Gelukkig geraken we ondertussen al net iets verder in het meest gebroken Russisch en kunnen we dus duidelijk maken dat we een 'platzkart' willen. Dit is een veredelde versie van de trein in India. In plaats van driedubbele stapelbedden zijn er hier gewone dubbele. Om de matrassen wat zachter te maken worden extra spullen voorzien. Het toilet wordt meermaals schoongemaakt... Een paradijs dus. Je komt er veel Russen tegen uiteraard. In regel kan ik tot hiertoe zeggen dat de vrouwen heel toegankelijk worden eens je met een grote glimlach het slot hebt opengeprutst. De mannen... als ze niet gedronken hebben, fijn.. Maar dat is nogal veel gevraagd blijkbaar. Mijn grote dikke slaapbuurvrouw brengt 8 dagen door in de trein. Een lange trip van Oekraine om eerst haar zoon in Moskou te bezoeken en vandaar te reizen naar haar dochter die bijna in Vladivostok woont. Ze blijft er stoicijns onder en eet haar pakje noodles om de twee uur mechanisch leeg.

Kazan is geen topper. Naast een kremlim (ja, er zijn meerdere kremlins in Rusland!) met ditmaal ook een moskee naast de kerk is er niet veel te vinden. We doen aan couchsurfing en komen via via terecht bij een heel lief meisje met een groot appartement. We brengen de avond gezellig door met vrienden die we met veel moeite, veel gebaren en veel goede wil langs beide kanten redelijk goed verstaan. Via hen leren we ook Caroline, 25 uit Parijs kennen. Een meisje alleen op reis die zich gedurende een weekje bij ons aansluit.

Samen trekken we verder naar Tobolsk. Een beetje buiten de gewone Transsiberian route en dus heerlijk rustig. Een prachtig oud Kremlin (!) met een oud 'stadscentrum' in de aanpalende valei. Allemaal houten huisjes, het ene al in slechtere staat dan het andere. Rookpluimen van de banya's verspreiden zich zacht zwevend in de wind. Een machtige rivier op de achtergrond... idyllisch ware het niet dat er boven dit tafereel enorme wolken zich samen pakken. Een ware stortbui breekt los. Wij kunnen in de bossen rondom nog net op tijd onze megafantastische en droge tent in duiken (dank nogmaals aan ons vader!) waarin we ons de volgende paar uur met twee moeten bezig houden, want we kunnen niet naar buiten. (Verdorie toch...) Caroline heeft enkel een hangmat tot haar beschikking en dus klopt ze aan bij het eerste beste huis langs de weg om onderdak te vragen. (Waar heb ik dat nog gehoord... helemaal onverantwoord..) Ze wordt goed opgevangen. Helemaal vertroeteld. De link is de volgende dag gelegd zodat we samen met moeder des huizes een fijne daguitstap maken. De Russen die we hier tegen zijn gekomen mankeert het niet aan vriendelijkheid, al kan je ze niet spontaan noemen. Eerder terug getrokken en een glimlach is niet goedkoop. Maar nogmaals.. aan vriendelijkheid ontbreekt het niet. 's Avonds krijgen we een toch een grote opklaring cadeau die we gezellig kokend doorbrengen op het uitzichtpunt boven de stad. Een heuveltje naast ons genieten twee pubers kussend van de zonsondergang. Wij voelen ons al een beetje rijper, maar toch ook zo onvoorstelbaar verliefd op deze reis samen.